[RPG] Vampire High

Mansbridge Academy is een privé-internaat waar de rijken der aarde hun kinderen kunnen 'droppen' om zo van de last af te zijn. Deze kinderen hebben ieders ook hun eigen problemen. Mansbridge is de laatste halte voor de kinderen gestuurd worden naar drilscholen met strikte regels. Maar dit is niet het hoofddoel van de school... 's Nachts wordt aan vijf jonge vampiers geleerd hoe ze hun krachten en lusten in toom kunnen houden zodat ze niet opvallen en het vampierras niet langer bedreigen met bekendmaking. Strikte regels worden hen opgelegd. De belangrijkste is dat ze zich niet mogen mengen met de dagstudenten.


Aanmelden kun je hier.



Vampiers:
Demi Cramon (Djuu)
Aina Mikkola (Death_Angel)
Kalon Rákóczi (Yelena)

Mensen:
Sean Busting (Wasbeertjuh)
Shayde Onyx (Yelena)

Wat zenuwachtig loopt Shayde rond in het gebouw. Ze is hier net gedropt door haar pleegouders en weet niet echt wat te verwachten. Op de grond tegen een muur van de inkomhal waar ze moet wachten tot iedereen er is, gaat ze zitten. Shayde haalt haar schetsboek boven en begint te tekenen in een poging haar zenuwen te lijf te gaan. Ze vraagt zich af wat voor mensen hier allemaal gaan zitten. Waarschijnlijk allemaal van die bekakte snotapen. Haar pleegouders hebben nu ook wel het nodige kapitaal, maar haar echte ouders hebben haar wel genoeg realiteitszin meegegeven om niet te gaan zweven door al dat geld. Door de open deuren ziet ze hoe de zon langzaam aan zijn weg naar beneden begint.





Kalon opent goed uitgerust het deksel van zijn kist. Zich afvragend waar hij is, gaat hij rechtzitten en kijkt even rond. Na een tijdje dringt het pas tot hem door dat dit de school moet zijn. Achja, hij is al slechter af geweest. Dt zal wel meevallen. Naast zijn kist ziet hij nog enkele kisten staan. Zich afvragend wie er allemaal inzitten, gaat hij op verkenningstoch. Een leefruimte is al wat er nog is buiten een plek waar de kisten staan. Kalon gaat erheen en ziet bij enkele zetels een reuzegrote flatscreen staan. Met zijn ogen rollend om zoveel menselijk vertoon, ploft hij neer in een van de zetels.

Shayde kijkt op als ze iemand wat hoort mompelen. Wat hij net zei, heeft ze niet verstaan. Wat maakt het ook uit? Ze zal hem waarschijnlijk toch nog wel horen. Shayde staart voor zich uit, haar schetsboek vergeten op haar opgetrokken benen. Nu hebben ze nog een kans ervandoor te gaan. Nu...
"Welkom op Mansbridge. Ik ben professor Murdoch, het schoolhoofd. Het komende jaar gaan jullie mij waarschijnlijk vaker zien dan je lief is." zegt plots iemand. Verbaasd kijkt Shayde naar de trappen waar hij staat. Ze had hem helemaal niet horen aankomen! Hij lijkt haar wel vriendelijk, maar ze heeft al lang geleden ontdekt dat schijn bedrieglijk is. Nieuwsgierig kijkt ze eens naar de jongen waarna ze rechtstaat.
"Als jullie me willen volgen, dan laat ik de school zien en jullie kamers." Met tegenzin neemt Shayde het schetsboek van haar benen en staat recht. Die professor is al begonnen aan de tocht door de school, zonder op de leerlingen te wachten. Geen zin hebbend om te gaan verdwalen, begint ze hem dan maar te volgen.





Kalon hoort met veel kabaal een kist opengaan. Hij kijkt niet op of om. Als ze hem nodig hebben, zullen ze hem maar moeten aanspreken. Jammer genoeg doet degene aan wie de kist toebehoort dat ook.
"De goede fee heeft me hierheen getoverd." zegt hij bot, sarcastisch en neerbuigend. Verder negeert hij haar. Kalon voelt de neiging om zich zo snel mogelijk uit de voeten te maken, weg uit deze school. Hier wil hij echt niet blijven. Een klein beetje luxe wil hij wel. Achja, zolang hij na dit kleine beetje circus bij de clan kan blijven, bijt hij wel even op zijn tanden. Zo erg zal het wel niet zijn.

Demi bonkt tegen de kist aan. 'Mag ik er uit!' schreeuwt ze. Maar als ze dan een beweging maakt met de deksel, heeft ze gelijk door dat het een makkelijk afgaanbaar ding is. Snel zorgt Demi er voor dat ze uit de kist komt en strekt dan even haar armen. Terwijl ze dat doet merkt ze al gelijk drie dingen op.
Één. Er zijn twee kisten open. Twee. Er zijn 2 andere kisten dicht. Drie. In de ruimte waar ze nu staat, ziet ze ook twee anderen. Vast ook vampiers. Het valt Demi ook nog eens op dat het meisje nogal aggressief arrogant is. Aggressief heeft ze nog niet opgemerkt, maar de arrogantie wel. 'Hoi.' zegt Demi een beetje half verlegen. Dat was ze dus absoluut niet. Eigenlijk was ze zelf ook wel een beetje bitchy en goed acterend.

Shayde grinnikt om die jongen z'n opmerkingen. Die belooft al erg... nja erg te worden.
"Die kunnen jullie zelf wel ontdekken. Sean was het zeker. En dan moet jij Shayde zijn. Niet zo verwonderlijk dat jullie maar met z'n twee zijn. De meesten komen hier op veel jongere leeftijd aan." soms het schoolhoofd hun namen op. Shayde vindt die man direct al aardig lijken. Nu toch, wie weet hoe het gaat zijn als ze hier van alle domme dingen moeten doen of therapie krijgen. Even kijkt ze Sean aan, waarna ze in een bibliotheek aankomen.
"Hier zullen jullie het meest van jullie tijd doorbrengen." legt professor Murdoch uit. Shayde knikt even, maar krijgt de tijd niet echt. Ze gaan direct al verder om dan aan de slaapvertrekken alleen gelaten te worden met de mededeling dat ze beiden een aparte kamer hebben. Shayde kijkt de gang even in waar haar kamer in ligt. Nog niet veel zin te gaan, wendt ze zich naar Sean.
"Klaar voor een geweldige tijd hier?" Het sarcasme druipt er gewoon af.





Kalon heeft helemaal geen zin zijn niveau te gaan verlagen. Dat zij wil denken dat hij zich schaamt om zijn verleden, is haar zaak. Hij is maar al te trots op zijn verleden en heeft van geen enkel moment spijt. Als hij dan een kist hoort openvallen en een zachte hoi, kijkt hij in de richting vanwaar het geluid kwam. Kalon neemt haar in zich op. Dit zicht vindt hij al beter meevallen dan het vorige. Nu nog afwachten hoe het stemgeluid zal zijn.
"Hay." begroet hij haar met een klein knikje. Hoelang zouden ze eigenlijk moeten wachten tot er iets gaat gebeuren? Dit wachten vindt hij maar niets, ook al hebben ze alle tijd ter wereld.

Demi krijgt een vriendelijke groet van de jongen. Ze steekt hierbij ook nog lichtjes haar hand op. Maar als het meisje haar ook nog eens erg overdreven begroet, draait ze met haar ogen. 'Je kent me niet eens.' snauwt Demi tegen haar.
Oke, haar binnenkomst was gelijk alweer negatief, maar ze liet dus echt niet met haar sollen, zoals haar broer met haar deed. Stom vampierkind die ergens leefde waar ze niks meer mee te maken wou hebben. 'Dus hier ook gearriveerd?' vroeg ze aan beiden, maar het meest toch aan de jongen. Die leek haar aardiger dan het meisje. Ze keek het meisje op een snollige manier aan en stak een hand naar haar uit dat het als het ware verboden was haar huid aan te raken. Daar had ze een hekel aan.

Shayde haalt haar schouders op. Veel heeft ze er niet over gehoord, of liever onthouden. Ze geeft er niet veel om, zolang ze hier maar snel weer weg kan. Trouwens, ze zit op eender welke plaats graag zolang het maar niet bij haar pleegouders is.
"Geen enkel idee. Waarschijnlijk een poging tot heropvoeden ofzo? Dat gaan ze toch bij mij proberen." zegt ze vlakaf. Het maakt haar niet veel uit wat ze gaan proberen. Het gaat toch niet lukken.
"Waarom hebben ze jou hier gedropt?"





Kalon vindt de reactie van dat meisje dat laatst binnenkwam best wel grappig. Het nutteloze geratel van die ander, daar moet je niet mee bij hem komen aankloppen. Niet veel zin nog om te blijven zitten, staat hij recht en rekt zich uit. Hij wandelt wat rond en ziet vanuit zijn ooghoeken een man naar beneden komen via een trap.
"Ik zie dat jullie ook al op zijn. Ik ben professor Murdoch, schoolhoofd van deze school en leider van dit experiment. Allereerst wil ik jullie een regel duidelijk maken waar jullie je ten allen tijden aan moeten houden. Er wordt niet omgegaan met de dagleerlingen, onder geen beding!" zegt die. Kalon rolt met z'n ogen. Als ze niet willen dat ze er niet mee omgaan, waarom zetten ze hen dan in hetzelfde gebouw?

Demi stuurt het meisje die zichzelf voorstelde als Aina een vernietigende blik toe. De jongen loopt alleen maar een beetje rond de kamer. Ook wel een beetje logisch in zo'n kleine kamer. Moesten ze zich hier met zijn allen vermaken? Of was er ook nog een andere plek waar ze konden rondhangen? Demi bedenkt zich dan dat ze zich ook nog niet had voorgesteld. 'Ik ben Demi.' zegt ze dan een beetje met tegenzin.
Ze wou haar naam eigenlijk niet noemen. Ze vond het toch maar een stomme naam. 'En jij?' vraagt ze dan met een glimlach aan de jongen. Ze voelde punten van haar hoektanden naar voren komen. Maar dan komt een man binnen met een mededeling. Vaag kijkt Demi de man aan. 'Krijgen we ze wel te zien dan? Of dat ook niet?' vraagt ze dan, er waren zoveel vragen die Demi wou weten, nu de man hier leek te verschijnen.

Shayde vindt het best wel een domme reden om iemand hierheen te stren. Wat gaan z'n ouders doen als hij alleen wil gaan wonen? Opsluiten?
"Ik ben onhandelbaar, brutaal en meer van dat terwijl ze me alleen maar met rust moeten laten." zegt ze engeltjesachtig. Zo zit ze nu eenmaal in elkaar. Als ze je niets vindt, kun je haar beter laten doen voor ze zich begint te amuseren. Zo ook met pleegouders die ze haat. Die krijgen het natuurlijk erger te verduren.
"Nja, ik ga eens zien of ik me ergens kan amuseren ofzo want als die dokter denkt dat ik nu al braaf m'n bedje in ga kruipen, is hij ook goed gek. Ga je mee of ga je braafjes doen wat hij zegt?"





"In principe niet, maar opzoeken, voeden en dergelijke dingen zijn verboden bij hen. Onmiddellijke uitsluiting krijg je dan. Wat anders. Jullie gaan hier leren hoe je te gedragen in de buurt van mensen om zo niets prijs te geven van wat jullie zijn. Beheersing is wat jullie bijgebracht dient te worden volgens jullie ouderen. Morgen beginnen de lessen, zo hebben jullie vandaag de tijd elkaar te leren kennen." Na deze woorden maakt de man zich uit de voeten. Kalon heeft de hele tijd ongeïnteresseerd staan luisteren. De vraag van Demi heeft hij maar half meegekregen.
"Hier weg. Ze zijn gek als ze me hier laten zitten zonder eerst nog normaal te hebben gegeten. Maar je mag ook wel Kalon zeggen." repliceert hij. Tot zover zijn naam dus. Zijn oog valt op een bakje onder de tafel. Nieuwsgierig neemt hij het en zet er drie pakjes bloed in zitten.
"Normaal eten dus." zegt hij en zet het bakje op de tafel. Dan neemt hij zijn vest en gaat naar de trap langswaar de man verdwenen is.

Het antwoord van de professor beviel haar niet helemaal. Ze kregen hen dus echt niet te zien? Waar sloeg dit op? Als ze honger hadden, in ieder geval, dorst, dan moest je toch van dat overheerlijke bloed hebben, toch? De jongen die ineens de naam Kalon zegt, en zo ook scheen te heten, kwam met iets opmerkelijks. Zo snel Demi kan, grist ze snel een pakje van dat bloed en kon zich niet meer inhouden om het te nemen. 'Hmmm. Overheerlijk gewoon.' zegt Demi een beetje slijmerig en haar oog valt op wat Kalon aan eht doen is. In een sierlijke beweging gaat ze achter hem staan. 'Wat wou je doen?' vraagt Demi een beetje zachtjes, vlak bij Kalons oor.

Shayde haalt haar schouders op. Ze weet niet echt wat ze wil gaan ontdekken, enkel dat ze iets wil gaan doen dat niet zo saai is als te gaan slapen.
"Ik weet niet. Amusement zeker." antwoordt ze, vrij onverschillig. Wat ze gaan ontdekken, maakt haar niet zoveel uit. Enkel dat ze iets wil gaan ontdekken en doen. Even kijkt ze langs de trappen heen, waarna ze besluit dat ze misschien het best beneden kunnen beginnen. Rustig begint ze de trap dan maar al af te dalen.
"Wat verwacht jij dan tegen te komen? Een spook onderaan de trap dat boe zegt?"





Kalon rolt even met zijn ogen om het slijmerige gedoe. Toch vindt hij het wel leuk dat Demi direct vlak achter hem staat.
"Feestje bouwen natuurlijk. Misschien dat enkele van die studenten nog wel willen meedoen." zegt hij met een gemeen grijnsje. Bloed uit pakjes gaat hij heus niet drinken hoor. Laat staan dat hij hierbinnen de hele tijd gaat blijven. Zijn eigen zin heeft hij altijd al gedaan en zal hij altijd blijven doen ook.
"Heeft deze mooie dame soms een voorkeur om heen te gaan?" vraagt hij, er eigenlijk helemaal niets van menend. Of ze nu meegaat of niet, hij gaat eten!

Demi slikt nog eventjes het bloed van haar kin af, anders lijkt dat ook een beetje te gênant. Als Kalon de woorden zegt waarbij Demi echt duidelijk moest horen of hij het echt zei, begint ze een beetje hyperactief te doen. Niet van buitenaf natuurlijk, maar van binnen barst een bom uit. Ook al voelt ze zich nog zo ontspannen. En trouwens, regeltjes overtreden was wel iets waar Demi graag aan deed. 'Tuurlijk wil ik met je mee, jongeman.' grijnst Demi en ze gaat speels en sierlijk naast hem staan. 'Jij eerst.' geeft ze hem een knipoog.