[Real RPG]: House Of Models

HET VERHAAL:

Zes modellen uit de hele wereld worden uitgenodigd om een paar weken op een landgoed te logeren. Dit met doel om hard te kunnen werken en daarna lekker kunnen uitrusten. Ze krijgen een soort opleiding naast hun gewone werk. Ze moeten strijden om wat ze wél en wat ze niét hebben. Het landgoed ligt namelijk heel afgelegen en verder wonen er in het landgoed één butler en een kookteam. Maar wat de modellen niet weten, is dat er heel wat gesaboteerd wordt in het landgoed en je kunt niemand meer vertrouwen. Misschien is er wel een model die psychisch gek wordt. Ligt het aan de butler met zijn rare verhaaltjes over het landgoed, het kookteam, of misschien wel heel iets anders? Want de eigena(a)r(en) van dit landgoed leven namelijk ook nog..




Met zijn eigen gloednieuwe auto vertrekt Scott van het grote kasteelachtige landgoed naar de grote stad. Hij heeft namelijk samen met James uitnodigingen geschreven naar de modellen. Oke, James vertelde wat hij er in moest zetten en dat schreef Scott op. En dat zes keer. Als een soort oefening op zijn nieuwe baan.

Beste mevrouw/meneer ...,

U bent uitgenodigd voor een paar overheerlijke weken in Landgoed Summers, ter uitrusting van uw werk, maar vooral
om de nieuwe bijscholing uit te proberen! We zijn namelijk erg doelgericht en kiezen alleen de modellen die er goed genoeg voor zijn. Natuurlijk heeft u een prachtbaan en schenken wij u hier extra beetjes aan toe om uw werk nog briljanter uit te pakken. Zodra u deze brief ontvangt, zal er de volgende dag rond 10 uur in de ochtend een limousine voor u klaar staan.
Waagt u de stap? Dan beloven wij u een mooi verblijf in ons landgoed.

Met vriendelijke groet,

En de krabbel had hij zelf mogen verzinnen. Niet echt een specifieke naam. Eenmaal bij het postkantoor aangekomen, legt hij de brieven zorgvuldig op de toonbank. Na een paar blikken dat de brieven vandaag nog moesten worden bezorgd naar de klant met een extra bijbetaling, knikt de vrouw en met de volgende blik vertrekt Scott.

[...]

Weer op het landgoed aangekomen, stapt Scott uit en loopt enthousiast naar het mooie huis. Die James toch, had hij totaal niet van zijn broer verwacht.




Rond negen uur 's nachts werd er bij Leigh aangebeld. Leigh, die op de bank hing en naar de tv keek met de beroemste mensen, zuchtte en stond op. Wie belde er nou zo laat aan? Op haar hakjes loopt ze naar de deur en doet hem overweldigend open. 'Ja wat?' vraagt ze nijdig en ziet een persoonlijke postbode voor haar neus staan.
'Oh, hoi.' zegt ze gapend tegen de man. 'Een persoonlijke brief voor u.' zegt de man alleen maar en overhandigt het aan Leigh en vertrekt. Leigh kijkt hem met een opgetrokken wenkbrauw na en kan niet wachten de brief te open. Ze scheurt de envelop open en haalt de brief eruit. Na alles gelezen te hebben, denkt ze eerst dat dit een grap is. Maar aan het logo te zien, komt het er ook daadwerkelijk vandaan. Er komt een grijns op het gezich van Leigh, doet de deur dicht en springt naar haar slaapkamer. Wat zal ze eens meenemen?

Lauren is nog maar net haar bed uit, het is rond een uur of tien, wanneer de bel gaat. "Nee, niet nu," moppert ze, waarna ze een trui over haar hoofd trekt en in een joggingbroek stapt. De bel gaat weer. Lauren stapt in haar slippers en wandelt dan naar beneden. De bel gaat opnieuw. "Jahaa!" schreeuwt Lauren nu extreem hard, waarna ze met een chagrijnig hoofd de deur openmaakt.
"Een brief voor u," Lauren fronst even, grist de brief uit de handen van de postbode grist en slaat de deur voor zijn neus dicht. Met een halfslapend hoofd sjokt Lauren naar de keuken en gaat aan de tafel zitten. Ze wrijft even met haar handen over haar gezicht en maakt dan de envelop open. In alle haast leest ze de brief over en zodra ze bij de afsluiting is, kijkt ze op. "Wat?" vraagt ze dan zachtjes in het niets. Lauren moest haar spullen gaan pakken, want morgenochtend had ze daar zeker geen zin meer in, aangezien de limousine naar haar mening veel te vroeg kwam.



Ryan zit wat te niksen op de bank als plots te bel gaat. "Zo laat nog?" mompelt hij, waarna hij overeind komt. Zijn ouders waren niet thuis -ja hij woont nog bij zijn ouders- dus moest hij de deur wel open doen. Hij loopt fronsend de gang in en als hij de voordeur open doet, ziet hij een postbode. "Goedenavond," glimlacht Ryan, maar die glimlach verdwijnt snel als hij alleen snel een brief in zijn handen geduwt krijgt en de postbode weer vertrekt. "Sociaal," mompelt Ryan, waarna hij de deur sluit en terug op de bank gaat zitten. Hij legt de brief op het kastje en besluit dat hij daar morgen wel naar kijkt. Het was elf uur, hij kon nu beter eerst gaan slapen. Zonder nog aan de brief te denken, wandelt hij naar boven en kruipt zijn bedje in na zich omgekleed te hebben.

]

Eenmaal op bed om bij haar vriend te gaan liggen, gaat ineens de bel. 'Niet open doen.' zeurt haar vriend Pablo. Maar Brittany laat zich niet kennen en springt weer van het bed af. Wat ze wel raar vond is dat er nog zolaat werd aangebeld. Het was al 1 uur midden in de nacht! 'Het is vast een creep!' hoort ze hem nog schreeuwen, maar Brittany besluit de deur nog steeds open te doen. Ze doet de deur open en ziet daar een postbode staan. De postbode duwt met een blik op haar de brief in haar hand en was daarna weer verdwenen. Ze wilde weten wat er in de brief stond, ze scheurde de envelop eraf en las de brief. 'Wie was dat?' schreeuwt Pablo van uit hun slaapkamer. 'Een postbode.' schreeuwt ze terug. Ze leest de brief en laat hem daarna gelijk aan Pablo lezen. 'Is dit geen grap?' vraagt Pablo. 'Nee want dat kan je aan dat teken zien.' zegt Brittany en wijst op het plekje waar het teken staat. 'Niet te geloven, weet je zeker dat je weg wilt gaan? Je kunt me hier niet alleen laten. Het zijn heel wat weken!' zegt Pablo verontwaardigt. Brittany kijkt hem alleen maar aan en pakt in. 'Wat doe je nou? Ga je echt weg?' vraagt Pablo. Vaag kijkt Brittany haar vriend aan. 'Natuurlijk ga ik, ik bedoel, dit is een kans om niet te missen! Snap je dan niet hoe belangrijk mijn werk voor me is?' reageert Brittany en Pablo zegt niets meer. Nadat ze alles heeft ingepakt kruipt ze het bed in. 'Sorry lieverd. Maar jij moet ook je rust hebben.' En samen dommelen ze in.

Rond vijf uur komt Jacey eindelijk thuis. Goed beschonken probeert ze de sleutel in het sleutelgat te steken om zo de deur te openen. Dit is echter makkelijker gezegd dan gedaan.
"Mevrouw, hulp nodig?" hoort ze plots iemand zeggen. Ze ziet een man met een postbodepet op. Dankbaar knikt ze glimlachend en geeft hem de sleutel. In minder dan een minuut tijd heeft hij de deur voor haar geopend.
"Bedankt. Zin om even binnen te komen? Dit heeft zeker een drankje verdend." voegt ze toe aan haar dankbaarheid. De man grijnst even en slaat dan het aanbod af.
"De plicht roept, maar toch bedankt. Hier deze is voor u." Na het overhandigen van een enveloppe gaat de man weg. Jacey sluit de deur en laat zich op de zetel vallen. De brief is ze evenvergeten, ook al heeft ze doe nog vast. Het enige dat ze wil, is gaan slapen. Wanneer ze bijna slaapt, herinnert ze zich de enveloppe eindelijk. Ze scheurt die open en doet een poging de brief erin te lezen. De derde keer lukt het haar. Met een klein grijnsje hijst ze zich recht om naar de keuken te gaan. Vier red bulls verder is ze alweer klaarwakker. Besloten dat ze dan maar het nachtje gaat door doen en wel slaapt in de limo, begint ze met inpakken. Ze neemt er een fles passoa bij om het leuk te maken. Haar favoriete cap en zonnebril legt ze al klaar. De toekomst kan ze nog niet voorspellen, maar het staat wel al vast dat ze morgen een kater zal hebben.

Gapend wordt Leigh wakker met de zonnestralen op haar gezicht. Wat voor dag was het vandaag? Ach wat scheelt het. Wat had ze gister gedaan? Geshopt. Met een vriendin. Daarna tv gekeken en ingepakt. Waarom ook alweer? Leigh stapt uit bed en wil nergens meer aan denken. 'Brief.' mompelt ze. Het dringt niet bepaald bij haar door en loopt door naar de badkamer. Een warme douche stond haar op te wachten en stralen komen op haar lichaam terecht. Daardoor wakker geworden denkt ze nog steeds aan het woordje brief en weet ze het ineens. 'Brief!' roept ze en stapt zo snel mogelijk de douche uit, wikkelt handdoek om haar heen en kijkt op de klok. Half 10. 'Shit!' roept ze en kleedt zich snel om. Eenmaal aangekleed, doet ze vlug mascara op, vuurrode lippenstift zonder uit te schieten en pakt haar spullen. Ze rent als het ware naar de gan. Dumpt daar alles neer en wacht in de woonkamer. Lang hoeft ze niet te wachten, de limousine stond al voor de deur. Iemand belt aan. Leigh sprint met haar hakjes naar de deur, doet hem nonchalant open en begroet de chauffeur. 'Haay, dit zijn de spullen die meegaan.' En ze wijst naar haar hutkoffer en twee rugzakken. Ze ziet hoe de chauffeur moeite doet om alles te pakken en dumpt em in de achterbak. Ze wordt automatisch in de limousine binnengelaten. Heerlijk! Waar zullen ze nu heengaan? De limousine begon te rijden en rijdt vervolgens naar het volgende model.

Nog lekker warm in haar bedje, draait Lauren zich nog een keer om. Ze is nog maar half in slaap, maar dat mag de pret niet drukken. Slapen was één van haar favoriete bezigheden. Helaas valt hier niet langer van te genieten, omdat er een harde toeter klinkt. Lauren gooit haar kussen over haar hoofd en probeert verder te slapen. Weer die verrekte toeter.
Kreunend kijkt Lauren op de klok die in haar kamer hangt. Tien uur. "Tien uur?!" roept ze dan. "Jezus miena," kermt ze chagrijnig. Ze klimt uit haar bed, stapt in een joggingbroek en haar slippers, trekt een te grote trui over haar hoofd en terwijl ze naar beneden loopt doet ze haar haren in een slordige staart. Lauren grist haar koffer, en gooit de deur open. Ze is te chagrijnig om nog gedag te zeggen tegen haar huisgenoten, dus peert ze hem maar gewoon.
De chauffeur wilde net weer wegrijden als Lauren naar buiten komt, met een hoofd op onweer. De chauffeur stapt uit, neemt beleefd de koffer aan en gooit hem in de kofferbak. Dan wordt de deur van de limousine voor haar opengehouden en zonder wat te zeggen, stapt ze in. Ze kijkt even met een chagrijnig gezicht naar het meisje dat al in de auto zit, maar zegt er niets tegen. Lauren was moe en had geen zin in een gesprek.



Ryan gaapt even, waarna hij uit zijn bed klimt. Hij doet zijn kledingkast open en weet een aantal niet bijpassende kleren te vinden. Snel trekt hij zijn kleren aan en loopt hij naar beneden. Zijn ouders zaten al aan de ontbijttafel te eten. Het was half tien, dus opzich was het logisch.
Ryan gaat eerst nog even tv kijken. Hij wandelt naar de woonkamer en ploft dan op de bank neer. Hij heeft het gevoel alsof hij iets vergeten is, maar negeert het.
Na een kwartiertje wil Ryan op te gaan eten, als plots zijn oog op de brief valt. Ohja, hij had post gekregen. Snel scheurt hij de envelop open en leest de brief. Zijn ogen worden groot. Hij werd...vandaag...opgehaald....om tien uur. Ryan kijkt op de klok en begint dan te flippen. Ohnee! Hij moest zijn haar nog doen, zijn spullen nog pakken, zijn ouders nog uitleggen, nog ontbijten. Dat ging hij nooit redden!
In een sprintje gaat Ryan naar boven, trekt een koffer onder zijn bed vandaan en gooit zijn hele kledingkast erin leeg. Genoeg kleren in ieder geval. Hij gooit er ook nog wat andere benodigdheden in, zoals tandenbostel, allerlei troep voor zijn haar, etc. In alle macht gooit hij zijn koffer dicht en sprint hij richting de badkamer. Ohnee, zijn haartroep zat al in zijn koffer. Ryan probeert het met alleen een kam maar goed te doen, wat nog best goed lukt. Zijn haar zat nu in ieder geval netjes.
Ryan grist zijn koffer van zijn kamer, rent naar beneden en propt in de keuken een boterham naar binnen. "Modellenwerk, weg, nu, landg-" Ryans gepraat wordt afgebroken door een lange toeter en vlak daarna een druk op de bel. Hij geeft zijn ouders nog een knuffel en doet dan de deur open. Zijn koffer geeft hij aan de chauffeur en zelf rent hij naar de limousine. Hij was optijd! Snel stapt hij in en kijkt naar de anderen die er al zitten. Twee meiden. Hij glimlacht even, maar merkt dat de bruinharige nogal chagrijnig is. Ryan richt zich op de ander. "Hallo," glimlacht hij, waarna hij zijn hand uitsteekt om zich voor te stellen.

Moe ligt Jacey halfdood in haar zetel. Opnieuw. Vreemd genoeg doet ze soms ook echt nog wel iets anders, maar nu niet. De fles passoa is al een tijdje op en ook red bull helpt niet meer haar wakker te houden. Ach, zo lang moet ze nu ook niet meer wakker blijven. Ze kijkt op de klok en ziet dat het vijf na 10 is. Ze strompelt recht en met haar koffers, waarvan er gelukkig twee met wieltjes onder zijn, gaat ze naar buiten. Net ziet ze een limousine om de hoek komen. De chauffeur stapt uit, na het recht voor haar neus stoppen, en neemt de koffers over. Jacey rent dan snel naar binnen. Net wat voor haar om haar cap en zonnebril te vergeten die netjes op het salontafeltje op haar wachten! De cap trekt ze tot diep over haar ogen nadat ze haar zonnebril opzette. Dan wandelt ze rustig terug, stapt in, maakt het haar gemakkelijk en valt in slaap. Ze let er helemaal niet op of er nog mensen inzitten of waar de chauffeur heen rijdt of iets anders dat misschien belangrijk zou kunnen zijn. Nee, dromenland is vele gezelliger op dit moment.

Leigh bekijkt de limousine van binnen terwijl ze ineens stilstaan voor een huis. Eventjes denkt Leigh dat ze er al is, maar er komt een bruinharig meisje binnen. Precies het tegenovergestelde van haar. 'Ook goedemorgen.' glimlacht Leigh naar het humeurig gezicht van het meisje. Verder schenkt ze geen aandacht aan eht meisje en vervolgens rijdt de limousine weer. Ze stoppen weer bij een ander huis, en Leigh ziet vanuit het donere raampje, dat er een jongen komt. Een mooie jongen zelfs. Hij stapt ook in en richt zich op haar. 'Haay.' glimlacht Leigh en ze schudt zijn hand. 'Leigh.' zegt ze glimlachend naar de jongen. En even wil ze doorpraten, maar de limousine rijdt alweer verder. Weer een stoppunt. Een meisje komt binnen, maar zodra ze binnen is, slaapt ze. 'Oke, dat had ik niet zien aankomen.' grijnst Leigh en zij dukelt ook achterover. Nog steeds bekijkt ze de jongen. Ze waren de enigen volgens haar die klaarwakker waren. Ze durfde niet veel tegen het bruinharige meisje te zeggen, maar dat zou later wel komen.

"Ryan," glimlacht Ryan naar het meisje, waarna hij zijn hand terugtrekt. Hij voelt hoe de limousine verderrijdt en plots weer stopt. Hij fronst even, maar ziet dat er een nieuw meisje instapt. "Oh, hal-" Maar het meisje slaapt alweer. De opmerking van Leigh laat hem grijzen. "Nee, dat was inderdaad erg onverwacht," grinnikt hij dan, waarna hij het slapende meisje grondig bekijkt. "Ze slaapt echt hè?" vraagt hij dan aan Leigh. Het bruinharige meisje schenkt hij geen aandacht. Met zo'n chagrijnige aanblik schrok ze mensen af, waaronder Ryan.
Ryan kijkt even naar Leigh, die hem nogal...bestudeert. Hij fronst even en wendt dan zijn blik af. Hij was nog nooit zo erg door een vrouw bekeken..

Brittany is vroeg wakker, anders is Pablo altijd het eerst wakker maar dit keer is het Brittany. Brittany krijgt altijd s'ochtens ontbijt op bed en maakt dan altijd een soort Italiaans ontbijt. Pablo is altijd romantisch en dat is Brittany niet. Ze denkt dat ze juist daarom op hem is gevallen. Brittany maakt nu het ontbijt voor haar zelf en voor Pablo. Pablo komt beneden en vraagt 'Zo nu al wakker?'
'Ja, ik kon niet meer slapen, maar het ontbijt is klaar.' zegt Brittany opgewekt en Pablo gaat zitten. Brittany zet het eten op tafel en schept bij hem op. Samen praten en eten ze. Brittany denk nog goed na over de voorbereidingen die ze heeft gedaan. Al haar spullen stonden gereed, ze had haar haar goed gedaan, make-up op, mooie kleren aangetrokken en haar favoriete schoentjes aangedaan. Dan hoort ze de deurbel. Snel staat ze op en met Pablo achter haar aan doet ze de deur open. Daar stond een grinnikende chauffeur met een mooie limousine achter zich. Brittany klapt spontaan in haar handjes, geeft Pablo een kus en een afscheidsknuffel, geeft lieve woordjes aan hem en vertrekt dan. Haar spullen in de kofferbak en de deur werd opengehouden. Vier modellen zaten er al. Glimlachend stapt ze in.

Terwijl Scott naar de stallen loopt, grijnst hij hoe snel die paarden zijn weggehaald. Mooi afgelegen, mooi landgoed, mooie sfeer, mooi natuur. Wat wil je nog meer? Juist, mensen en lol trappen. James had hem opgebeld om bij hem te komen om een baan aan te bieden en zonder twijfel heeft Scott hem aangenomen. Hij kon zo goed met James opschieten, dat zaken afhandelen lekker af ging. Scott vond zijn idee al helemaal geweldig. En zijn baan is ook zo mooi. Butler. Meestal zijn dat van die oude, verrotte mensen. Nu lekker fris en jong. Scott moest hardop grijnzen en loopt vervolgens naar het landhuis. Hij rent het trapje op naar de ingang, haalt de sleutel tevoorschijn en loopt naar binnen. Hij kwam in een grote hal terecht, met boven hem een oneindig plafond. Recht voor hem een trap die opsplitste naar links en rechts. En bij de splitsing hing een grote schilderij. Lady Anna Summers. Als klein meisje zittend bij een boom spelend met het water in de beek. Hij stapt de lichtbruine trap met rood tapijt in het midden op en gaat linksaf. Hij loopt door naar zijn eigen kamer en trekt daar zijn butlerpak aan. Wit overhemd, zwarte broek, zwart jasje, zwarte vlinderstrik, witte handschoentjes en zwarte lakschoenen. Want stond hem dat toch beeldig. Hij bekeek zich nogmaals in de spiegel en hij vond zelf dat hij er goed uit zag. Nu maar naar broerlief toe. Hij loopt flink door naar zijn kamer beneden en klopt op de deur. 'Heey James! Doe open!' roept hij vrolijk.




Leigh vond de naam Ryan altijd heel mooi. Niet omdat ze hem nu toevallig hoorde, maar vroeger had ze ook een beste vriend die Ryan heette. Helaas is hij gestorven aan een ziekte en het doet haar nog steeds pijn als ze aan hem moet denken. Toevallig dat hij ook zo heette. 'Ze slaapt nou al vast volgens mij.' grijnst Leigh. En omdat ze een beetje in een hoekje zat gekropen, boog ze zich voorover om naar het meisje te kijken. 'Die wordt zo wel wakker.' knipoogt ze en ze kijkt vervolgens naar het meisje naast zich die nog steeds geen woord heeft gezegd. Haar bui begon volgens haar al wat te verzachten, maar je wist maar nooit. 'En hoe luidde jouw naam ook alweer?' plaagt Leigh haar een beetje. Ze wisten allemaal wel dat ze haar naam nog niet gezegd had, maar Leigh vond het wel leuk om durf op het spel te zetten. Misschien reageerde ze wel heel spontaan!
Tijd vloog voorbij en de limousine stopte weer en weer een meisje stapte binnen. 'Goeiedag even.' grijnst Leigh als ze haar te vrolijke gezicht ziet.

Om half 10 gaat er ergens in een kasteel in een kamer een wekker af. Per toeval staat die wekker ook vlak naast James z'n bed en ligt James er in. Onmiddellijk begint hij er een persoonlijk gevecht mee. Het resultaat? De wekker leert vliegen en belandt uiteindelijk in het gras, ergens. Mokkend draait James zich om zodat hij verder kan slapen. Hij vindt het best wel heerlijk om eens alleen en zonder one night stand in een bed te liggen. Dan heeft hij meer plaats, zie je. Maar aan de andere kant heeft hij zich vannacht niet kunnen amuseren. Allemaal door die domme modellen is hij gisteren niet kunnen uitgaan. Er was ook nergens een leuk feestje georganiseerd, dus dat kan er ook aan geven.
Niet terug in slaap gerakend besluit hij zich maar te gaan wassen. Natuurlijk komt broertjelief hem storen als hij net de douche in wil stappen. Snel een handdoek meegrissend gaat hij dan maar de deur openen. James barst onmiddellijk erna in lachen uit. Zijn eigen kleine broertje in een pinguïnpak. James' dag is goed begonnen.
"Kom je m'n bed opmaken?" kan hij het dan ook niet laten op te merken.

Lauren staart een beetje chagrijnig uit het raam, als haar plots iets wordt gevraagd. Zuur kijkt ze het meisje aan. "Lauren," zegt ze dan met tegenzin. Gelukkig voor haar begon haar ochtendhumeur een beetje weg te ebben.
Lauren had de naam van het meisje en de jongen wel opgevangen, dus dan hoefde ze daar niet om te vragen. "Als je me nu weer even met rust zou willen laten," Ze werpt nu ook een zure blik op de jongen. "Het is vroeg," besluit ze het, waarna ze weer het raampje uit kijkt. Wanneer gingen ze er nu zijn?



Ryan grinnikt even als Leigh instemt dat het meisje inderdaad slaapt. Wauw, Ryan was het nooit gelukt om in een rijdend voertuig te kunnen slapen. Als hij het probeerde werd hij alleen maar kotsmisselijk. "Anders moeten we haar bij aankomst de auto maar uitdragen en zo snel mogelijk in een bed stoppen," Ryan probeert serieus over te komen. "Ik ben natuurlijk heel sterk, enzo," Hij grijnst even en richt zich dan op het bruinharige meisje dat zich nogal...zuur voorstelt. Hij glimlacht even naar haar, maar die verdwijnt snel als ze aangeeft niet gestoort te willen worden.
"Ochtendhumeur," fluistert hij met een knipoog naar Leigh.

Scott geeft James een serieuze blik en glijdt met één hand naar zijn haar. 'Vind je me niet prachtig?' grijnst Scott. Over een paar uur moesten ze de modellen het nieuws vertellen, en dan moest James wel een beetje opschieten. 'En nee, ik kom je bed niet opmaken.' lacht Scott. 'Niemand weet van je kamer af, dus hoef ik die ook niet te doen.' Scott komt de kamer van James binnen en ziet een prachtig hemelbed staan. Zelf had hij er ook één staan in zijn kamer. Scott gaat zijn hele kamer af, terwijl James nog steeds met zijn ontblootte lichaam in een handdoekje stond.
'Denk je trouwens dat het verhaal van Anna Summers gaat werken?' vraagt Scott serieus. 'En weet je zeker dat ik het kan vertellen?' Scott was zelf een beetje onzeker over zichzelf. Hij kon zich nog steeds amper voorstellen dat James hem dit baantje had toegezegd. 'Maar ik neem aan dat je ging douchen. We moeten zometeen een paar prachtmeiden ophalen.' grijnst Scott.




Leigh moet lachen om Ryan. Hij zag er totaal niet sterk uit. Maar voor zoiets hoef je ook niet sterk te zijn. 'Haha, dat lijkt me een geweldig idee, als ze dan niet wakker wordt.' grijnst Leigh. Het meisje wat nog niet bepaald vrolijk scheen te zijn, stelde zich voor als Lauren. 'Hoi Lauren.' grijnst Leigh nog een beetje flauwtjes en laat haar verder met rust. Even plagen is wel leuk, maar mensen irriteren vond ze zelf ook irritant. 'Natuurlijk laten we je nu met rust.' knipoogt ze en laat haar lekker uitrusten. Het andere meisje wat als laatst binnenkwam had zich nog niet voorgesteld, maar Leigh wilde nu ook niet een bijeenkomst van maken, dat zou zo wel komen als ze zich allemaal moesten voorstellen op landgoed Summers.
'Ik heb eigenlijk best veel over landgoed Summers gehoord. Hoe het eruit ziet tenminste.' zegt ze tegen Ryan. 'Het ziet er echt luxe en prachtig uit. Ken jij het eigenlijks ook?' vraagt Leigh geïnteresserd aan hem.

Ryan negeerde het andere meisje dat binnenkwam, maar dat kwam omdat hij haar niet bepaald opgemerkt had. Hij had het veel te druk met het praten met Leigh. Daarbij zou hij iedereen straks wel ontmoeten als ze op het landgoed waren.
Ondanks dat Ryan al 4 jaar modelervaring had opgedaan, had hij nog niet extreem veel over het landgoed gehoord. Wel dat het geweldig zou moeten zijn en dat ze alleen de beste modellen vroegen daarheen te komen, maar hij zou niet weten wat hij er verder van zou moeten verwachten. "Een beetje," bekend hij eerlijk naar Leigh. Hij glimlacht even en hoopt niet dat hij haar nu extreem..dom vindt ofzo. "Maar ik denk wel dat we er super veel gaan leren én we heel veel mooie nieuwe modekleren aanmogen," Bij de laatste gedachte droomt Ryan helemaal weg. Hij houdt van kleren!

"Twijfel jij nu aan een verhaaltje dat over ma gaat? Ze heeft wel genoeg faam verwerfd om het waar te laten zijn en om niemand te gaan laten navragen of het waar is. Daarbij gaat niemand kunnen afleiden dat het over haar gaat omdat ze al veel te lang bekend is als Bale. En jij gaat dat goed doen. Je ziet er al uit als een pinguïn, dan ga je je vast ook zo kunnen gedragen." stelt James z'n broertje gerust. Zich niet veel aantrekkend van de aanwezigheid van Scott, gaat James de badkamer in om dan toch eindelijk de douche in te stappen.
"Trouwens, waarom moest er zo nodig een jongen bij? Ik dacht dat die Ryan een meisje was hoor!" vraagt hij. Daar is James nog niet helemaal uit. Dat komt ook misschien omdat het hem niet veel uitmaakte wie er kwamen, zolang het maar modellen waren. James met z'n domme kop had er niet aan gedacht dat er ook mannelijke modellen zijn en had het uitkiezen aan z'n kleine broertje over gelaten. Gelukkig was er wel internet om hem vroegtijdig over een eerste shock te doen komen.

Scott lachte schamper. Ze hadden samen om de tafel gezeten om hun ideeën en plannen uit te werken, en tot nu toe verliep het soepel. Het is een flinke uitdaging, maar James krijgt er zelf ook geld voor. Een soort opdracht wat ze kregen, maar dan vanuit henzelf. Anna Summers nodigde zelf ook altijd modellen uit op haar landgoed, omdat ze zelf model was, en natuurlijk meer gezelschap wilde in haar huis. Als kleine kinderen maakten James en Scott alles mee en vonden het niet veel aan. De modellen wel. Hun gedrag niet. ''Helaas'' is Anna nu overleden. En dat moest Scott de aankomende modellen vertellen. Ze wisten het waarschijnlijk wel, maar niet op de manier hoe.
Als Scott dan ineens wordt beschuldigd, draait hij zich verward om. 'Sorry? Wist ik veel dat die Ryan een jongen was! En so what? Een beetje anders is ook altijd goed toch? Wij vonden die vrouwelijke modellen haast allemaal arrogant ja. Kunnen we op letten of deze meneer ook zo is. En anders verdient hij zijn loon ook. Ik bedoel, model is model. Kun je niets aan veranderen James.' Scott loopt naar de deur. 'We moeten zo wel gaan, dus als je een beetje opschiet, kunnen we die modellen het goede nieuws vertellen hoe ze naar het landgoed moeten komen. Ik zal trouwens het kookteam op gang zetten. Als ze aankomen, zijn ze vast moe en hongerig.' De maag van Scott gaf de herrie al aan. 'En ik denk dat ik zelf ook maar wat neem.' grijnst Scott en loopt de deur uit. Hij kreeg er zin in!




Leigh glimlacht als Ryan toegeeft dat hij een klein beetje er van af weet. Achja, lang niet alle mensen wisten van Anna Summers, omdat ze dus heel afgelegen woonde. Ze scheen te zijn overleden, maar niemand kon er achter komen wat dat precies geweest kon zijn. Ze was in ieder geval niet oud toen ze stierf. Zou dat gewoon zo met modellen zijn dan? Dat je jong stierf? Heb je natuurlijk wel een mooie huid als je in de kist ligt. Gauw duwde ze die gedachte weg. Ze wilde nog lang niet dood, waarom dacht ze er dan aan?
Bij de laatste reactie van Ryan, springt Leigh als het ware omhoog. 'Ja!' gilt ze. 'Kleren! Oh mijn hemel, ze zijn daar vast prachtig! Ik kan nu al niet wachten!' Opeens hobbelt het in de limousine. Leigh kijkt naar buiten via het donkere raam. Ze kon het slecht zien, maar het leek alsof ze in een bos reden.

Blij dat ze haar met rust laten, staart Lauren terug uit het raam. Ze fronst als ze bomen ziet. Wat deden ze in een bos? Was er niet een normale weg naar het landgoed ofzoiets? Lauren was alweer iets gekalmeerd, dus flipte ze er nog niet om ofzo.
Lauren keert zich naar de anderen. "Vanwaar dat we plots in een bos rijden? Hebben ze hier geen normale wegen?" Ze vroeg het aan niemand in het bijzonder en het maakte niet wie zou antwoorden. Als ze maar een antwoord zou krijgen. Lauren denkt er ook niet bepaald bij na dat ze plots wel erg normaal klinkt, want haar ochtendhumeur is als sneeuw voor de zon verdwenen.



Ryan grinnikt bij de gillende reactie op kleren. Iemand die net zoveel van kleren hield als hij. Wat geweldig! Hij strijkt even liefdevol over zijn eigen vest, die rood met zwart. Een vreemd model, maar Ryan was verliefd op zijn vest. Hij had hem ergens gekregen waar hij model liep. Zo dankbaar was hij iemand nog nooit geweest.
"Hoe lang zit je eigenlijk al in de modewereld?" vraagt hij dan geïnteresseerd aan Leigh. Heel wijs negeert hij Lauren. Straks kreeg hij nog een uitbarsting.

Leigh ziet hoe hij over zijn vest aait als het ware. Dat vest was haar niet eens opgevallen! 'Wat een mooi vest!' roept ze uit. Die had ze inderdaad een keer eerder gezien met een modeshow, er was maar één exemplaar van. En die had hij nu aan. 'Oh mijn hemel. Wat mooi.' grijnst Leigh en nog steeds bewondert ze hem in zijn vest.
Plots doet de stem van Lauren Leigh opwekken. 'Ken je de legende van Lady Summers niet? Die woonde namelijk erg afgelegen. En met een bos er om heen. Ik neem aan dat we er bijna zullen zijn.'
En ze richt zich weer tot Ryan. 'Ik heb al twee jaar werkervaring en ik vind alles er op en er aan geweldig. En jij?' vroeg ze geïnteresseerd.

Van heel wat gegil en gehobbel wordt jacey toch eindelijk wakker. Verdwaasd kijkt ze om zich heen. ze vraagt zich af waarom het zo donker is. Haar hoofdpijn doet haar er wel aan denken. Kreunend probeert ze terug in slaap te geraken, maar dat lukt niet door al dat gehobbel. Ze vervloekt zichzelf omdat ze gisteren zoveel gedronken heeft. Wat was ze eigenlijk aan het doen tijdens het drinken? Owja, inpakken. Maar waarvoor was dat nu weer? Jacey heeft er echt geen idee van en een brief kan haar ook niet helpen. Lijdend onder de kater trekt ze haar cap wat dieper over haar ogen. Nu pas merkt ze dat ze niet alleen in de limousine zit.
"Iemand enig idee waar we heen gaan?" vraagt ze zachtjes. Dat kost haar al teveel moeite. Haar hoofd barst uiteen wanneer ze zwijgt, wat is het dan een ongelooflijke pijn wanneer ze wat zegt.





Mokkend gaat James verder met zich te douchen. Hij blijft het niet leuk vinden dat Ryan een jongen is en geen meisje. James zou James niet zijn als hij niet minstens een keer gaat proberen een van hen binnen te doen. Arrogant of niet, modellen hebben over het algemeen een lekker lijf dat erom schreeuwt beroert te worden. Met een gelukzalige grijns stapt James de douche uit om zich af te drogen en aan te kleden. Een jongen erbij maakt niet zoveel uit. Waarschijnlijk is hij nog verwijfder dan z'n moeder ooit was of kon zijn. James kiest voor een simpel zwart hemd op een jeans met classy sneakers eronder. Van het hem laat hij de bovenste twee knoopjes open. Dan kan hij nu op zoek gaan naar Scott. Ze moeten bijna vertrekken als hij de modellen wil gaan opwachten.
"Er klaar voor, broertje?" vraagt hij vrolijk wanneer hij Scott tegenkomt op weg naar de keuken. Eten kan er nu best bij hem ook wel in hoor!

Scott loopt grijnzend richting de keuken. 'Aah Ruben!' roept Scott naar de jongen die als enige wakker scheen te zijn. Scott hangt tegen het vierkante gat om te kijken wat Ruben aan het doen is. 'En wat gaan we eten vanmiddag? Heb je überhaupt wel zin dat die modellen komen?'[/b] vraagt Scott een beetje plagerig. Hij doet de deur, naast het ''open'' raam, open en loopt door de keuken. Allemaal aanrechtjes, gasfornuizen. Op een aanrechttafeltje stond een schaal met allemaal fruit. Scott sprint op het aanrecht en pakt een appel. Hij neemt er een stevige hap uit.
Dan komt zijn lieftallige broer tevoorschijn bij het grote gat. 'Aah James!' grijnst Scott met volle mond.'Natuurlijk ben ik er klaar voor. Gaan we?' En Scott springt van het aanrecht af. 'We zien je snel weer Ruben!' roept Scott hem nog na. Met zijn broer loopt Scott het terrein op vol met witte kiezelsteentjes en gaan naar de eerste beste auto die er staat. Scott neemt plaats naast de bestuurdersplaats. En zodra ook James binnenstapt rijden ze weg, de asfaltweg op. Maar niet lang daarna een stevig bospad, met hoe kan het anders, bomen, wilde dieren en andere planten. Even flink doorrijden en dan een zijweggetje in, stapt Scott uit. 'Zie je zo.' knipoogt Scott naar James en hij loopt het zijweggetje terug. Daar stonden de paarden vastgebonden bij de bomen. Ze zijn allemaal al opgezadeld. En Scott moest het toch even zeggen,.. prachtbeesten.

Lauren geeft Leigh een knikje en glimlach als bedankje voor haar antwoord. Ze kijkt even naar het meisje dat zojuist nog had liggen slapen. "Ik denk dat we opweg zijn naar het landgoed," zegt ze tegen het meisje. "Waarom dat door een bos moet, moet je aan haar vragen." Lauren wijst naar Leigh. Dat meisje scheen veel over het landgoed te weten.
Als ze plots stoppen en de deur opengaat, stapt Lauren fronsend uit. Nou ja, ze struikelt en valt bijna voorover in het gras. Ze kon zich nog net staande houden. Lauren kijkt even om zich heen en ze merkt dat ze nog steeds in een bos zijn. Haar blik valt op de jongen en de paarden daarachter. "Uhm," mompelt ze. "Wat is de bedoeling hiervan?"



"Ik zit nu ongeveer vier jaar in de modellenwereld," glimlacht hij naar Leigh. Ryan had zelf eigenlijk niet door hoe snel dat voorbij was gegaan. Hij wist nog precies hoe zijn eerste dag was geweest. Ryan was in zijn hele leven nog nooit zo zenuwachtig geweest.
Als ze dan plotseling stoppen, midden in het bos, stapt Ryan ook uit, na Lauren. Hij kijkt even naar de jongen en richt zijn blik dan op de dieren daarachter. Paarden. Paarden! Ryan flipt hem en weet niet hoe snel hij de auto weer in moet komen. Hij knalt tegen verscheidene mensen op en zucht opgelucht als hij weer op de bank zit. "Ik ga dus echt niet op zo'n dier," mompelt hij.

'Wauw!' weet Leigh uit te brengen. Hij zat zelfs langer in het vak dan zij! Leigh kon er niks aan doen, maar ze had veel bewondering voor mensen die langer in het vak zaten dan zij. Ze zag het niet als opschepperigheid of iets dergelijks, gewoon puur interesse. Dan staat de limousine ineens stil. Leigh was niet van plan om als eerste de limousine uit te gaan en gelukkig ging Lauren als eerste. Ze ziet hoe Lauren struikelt en Leigh kon nog net haar lachen inhouden. Het zou voor haar ook gênant zijn als ze uitgelachen werd. Dan zegt Lauren iets opmerkends, net dat Leigh wil vragen wat er dan is, stapt Ryan uit. Leigh is ook van plan uit te stappen, maar knalt dan tegen Ryan aan. 'Wat is er?' vraagt Leigh verbaasd. 'Dier?' Leigh probeert moeiteloos uit de limousine te komen en ziet daar een knappe jongen staan bij de paarden.
'Haay.' glimlacht ze en steekt haar hand op. En dan ziet ze wat Ryan bedoelt. Paarden. 'Ah kom nou Ryan. Waarom wil je er niet op dan? Ik neem aan dat je er bang voor bent, maar waarom dan?' vraagt ze beleefd aan hem.




Scott staat nu al een poosje bij de paarden als ze een limousine hoort aankomen. Geweldig! Precies op tijd, want hij begon zich te vervelen. Hij kon makkelijk op een paard gaan zitten, maar dat zou een beetje raar lijken als de modellen uit gingen stappen. De limousine staat op een paar meter afstand stil en Scott begroet vriendelijk de chauffeur door zijn hand op te steken. Matthew scheen dus hun chauffeur te zijn.
als de deur dan plots opengaat, ziet hij als eerste een meisje uit de limo komen. Ze valt bijna, en net dat Scott naar haar toe wil gaan om haar te helpen, staat ze alweer op. 'Gaat het?' vraagt hij dan toch bezorgd. Maar op dat moment stelt hij haar een vraag. Een jongen komt vervolgens uit de limo en weet niet hoe snel hij weer naar binnen moet gaan. Dat was dus Ryan, kon niet anders. Maar om toch op de vraag van het meisje terug te komen, waarschijnlijk was het Lauren die de vraag stelde, geeft Scott toch fatsoenlijk antwoord. 'Dit is hoe jullie met zijn allen naar Landgoed Summers rijden.' glimlacht Scott. 'Het zijn hele tamme beesten, dat beloof ik.' En met zijn ene hand omhoog en zijn andere hand op zijn hart kijkt hij haar met een glimlach aan. Dan komt er een witblond meisje uitstappen. 'Hallo mevrouw.' glimlacht Scott beleefd. Oh wat had hij een hekel aan beleefd zijn. Als hij normaal mocht zijn, was hij gelijk op haar afgestapt om zich voor te stellen. Maar dat kon nu dus niet.

Jacey kan er nu echt helemaal niet aan uit. Een bos, landgoed. Waar is ze? Ze besluit die twee anderen maar te volgen. Haar ogen knijpt ze pijnlijk dicht. Zelfs met haar cap en zonnebril is het licht nog te fel. Besluitend dat ze eerst maar eens moet vragen naar een pijnstiller, kijkt ze via het raampje naar buiten. Paardbeesten... Ze gaan nu toch niet verwachten dat ze erop gaat kruipen nu!? Kreunend laat ze zich tegen de rugleuning vallen, haar ogen nog maar eens dichtknijpend wanneer Ryan ineens gilt. Na het blondje stapt ze zelf uit, proberend zo weinig mogelijk aandacht te besteden aan haar kater. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Dan maar eerst voorzorgen nemen.
"Heeft er iemand soms pijnstillers bij? Of je gaat met een lijk komen te zitten?" vraagt ze zo hard ze kan, wat niet erg hard is en zelfs niet erg normaal pratend.





James grist nog net een wafel uit de kast wanneer Scott hem meetrekt. Hij wilde koste wat het kost mee de modellen gaan halen en ze zijn al aan de late kant. In de auto eet hij z'n wafel tijdens de enkele minuten durende rit. Wanneer ze er zijn, stapt James ook uit. Hij rijdt hen wel terug hoor, hij vond het veel te traag gaan. James gaat wat dichterbij naar de plek waar de modellen zouden aankomen. Net wanneer ze aankomen, komt hij eraan, zich kundig verstoppend achter het struikgewas. Blij dat hij buiten gehoorsafstand is, barst hij in lachen uit bij het val- en gilwerk. Geweldig! Dit gaat erg veelbelovend worden. Bukkend zodat hij niet gezien wordt, gaat hij terug naar de auto en gaat als op de bestuurdersplaats zitten. James wil hun aankomst op het domein voor geen goud missen!