Armynta

HET VERHAAL:

Armynta is een gemengde gevangenis van het Aarde-rijk (onze wereld, enkele millenia later). Alles is er high-tec en ontsnappen is zo goed als ONMOGELIJK. Of... toch niet?
In Armynta worden ook reeds mannen en vrouwen in voorhechtenis gehouden en zullen daar gemarteld worden (totdat ze bekkenen?) Dit wil niet zeggen dat de cipiers niet al eens zin hebben om een gevangene nog eens naar de martelkamers te brengen...

Ilmon

De gevangenisdirecteur wandele naar de inspectieruimte. Hij had vandaag een slechte dag en dat... zou de gevangene die hij wilde inspectere geweten hebben. Hij sloeg een gang in en keek door de ramen in enkele richting naar de slachtoffers, de gevangenen, die in de uitsluitingcellen op hun inspectiebeurt wachtten.
Hij zag er een blonde vrouw en een man vandaag waren aangekomen. 'Hmm,' mompelde hij, 'puh, puh, puh, puh, wat zullen we vandaag nemen om te beginnen.' Hij krabde met zijn hand achter zijn oor. Hij had de beslissing al gemaakt. Hij had de blonde vrouw gekozen.
Hij zette zijn hand op de handlezer en de deur opende zich met een dreigend geluid.
'Zo, wie hebben we hier?' vroeg hij toen hij binnenkwam.

Kaley kijkt met een zuchtje de cel nog eens rond. Grijs, lelijk en donker, net als de kleren die ze kreeg. Van zodra ze ze zag, had ze al besloten daar wat aan te veranderen. Denken ze hier nu echt dat ze enkel gaat rondlopen in lompen? Maar ja, zij denken ook dat zij hen wat gaat vertellen. Een klein grijnsje verschijnt op haar gezicht. Kaley besluit al eens werk te gaan maken van haar kleren door het onderste van het ding dat een shirtje moet voorstellen zo in de bovenkant te stoppen dat ze een geïmproviseerd topje krijgt. Al snel zit het weer gewoon. Veel te koud is het hier naar haar zin.
Dan hoort ze de deur opengaan en kijkt ze nieuwsgierig naar wie er binnen wil. Haar ogen knijpt ze wat toe door de straal licht die mee binnenkomt en recht in haar ogen schijnt.
"Dat weet jij waarschijnlijk beter dan ik. Wie ben jij?" antwoordt ze gevat. Verwend als ze is, vindt ze het ronduit onbeleefd dat mensen zich niet eerst voorstellen. Het feit dat zij niet bepaald in de positie zit vragen te stellen, is dan ook nog niet opgekomen in haar hoofdje.

Ilmon
De gevangenisdirecteur negeerde haar en drukte op een aantal knopjes op het controlepaneel naast de deur. Hierdoor schoven twee robotarmen uit de muren en grepen de blonde vrouw vast.
'Meisje,' zei Ilmon bot en ging tot vlak voor haar neus staan, 'ik ben hier degene die dingen ga vragen.' Hij ademde even diep in en uit en kuchtte. Het klonk als een rokershoest.
'Laat het me dus niet nogmaals vragen. Wie ben je?'

Met opgetrokken wenkbrauw kijkt Kaley naar wat de man doet. Niet erg onder de indruk van het knopjes-drukken blijft ze toekijken. Wanneer dan plots iets metaalachtigs haar vastgrijpt, slaakt ze een schelle gil. Ze probeert los te komen, maar het probleem met metaal is dat het niet zo makkelijk loslaat. Tijdens het proberen komen er natuurlijk ook een aantal schunnigheden aan te pas.
"Kijk op je blad." sist ze hem toe. Dan schiet haar iets te binnen. Met een schijnheilige blik en veel te lieve glimlach om te vertrouwen, kijkt ze hem aan.
"Ow sorry, je kan vast niet lezen doordat je te weinig hersens hebt. Kaley Jones."

Ilmon
De gevangenisdirecteur grijnsde.
'Zo, Kaley Jones,' zei hij en sloeg haar met de vlakke hand elke lettergreep in haar gezicht. 'Ben je al veroordeeld? Of moet je nog een paar bezoekjes aan de rechtbank doen?'

Opstandig blijft Kaley de man aankijken, weigerend te laten zien dat die klappen pijn doen. Ze wil en zal niet toegeven. Met diezelfde uitdrukking op haar gezicht kijkt ze hem dan ook aan als hij haar nog wat vraagt.
"Ow hoe lief, je kan echt niet lezen. Druk dan nog maar wat op je knopjes zodat de computer het je kan vertellen." antwoordt ze. Kaley vraagt zich best wel af hoever ze hiermee kan verdergaan. Zou hij enkel bij slagen blijven of verdergaan naar wie weet wat allemaal? Kaley had toch horen zeggen dat het erg erg aan toe gaat hier.
"Trouwens, liefje, heb je niet wat kleren voor me? Deze zak is niet goed voor m'n huid."

Ilmon
Ilmon drukte op een aantal knopjes op het paneel en een schuif met een tang werd geopend.
'Meisje,' zei hij, 'je gaat me nu zeggen waarom je hier bent of dat je nog een proces te wachten staat. Dat gaat niet de computer maar jij vertellen!' Hij zei dit zo kalm net zoals hij rustig haar rechtertepel tussen de haken van de tang plaatste en die plots dicht sloeg.

Bij het verschijnen van de tang, begint Kaley het toch best wel benauwd te krijgen. Ze luistert niet echt meer naar wat hij zegt, maar houdt enkel de tang in het oog. Als die dan toeslaat, gilt ze het uit van de pijn. Enkele tranen rollen over haar ogen. Ze probeert heftiger dan daarnet los te komen, met even veel resultaat.
"Moet nog gaan! Moet nog gaan!" is er te horen tussen het gillen door, in de hoop dat de tang opent.

Ilmon
Na dertig inwendige tellen liet hij de tang los. Hij had haar tussen haar krijsen door haar horen verklaren.
'Braaf meisje,' zei hij sussend en kuste haar op de wang. 'Vertel meneer de directeur ook maar waarom je een proces aan je been hebt.'

Koppig trekt Kaley haar hoofd weg. Ze walgt van die man voor haar. Het besluit hem wat aan te doen van zodra ze kan, is dan ook al snel genomen. Dat is het minste van wraak dat haar toekomt na die afschuwelijke pijn. De tranen staan nog in haar ogen.
"Overvallen." antwoordt ze kort, met nog een kleine snik van de pijn. Samen met een vriend had ze enkele winkels overvallen en zij zorgde voor het vervoer. Enkel stond het voertuig op haar naam ingeschreven en waren ze dat eventjes vergeten. Het voordeel van dat alles is dat kaley er wel enkele fantastisch leuke kleren, schoenen, make up en accessoires van heeft gekocht. Zeg maar gerust enkele velen.

Ilmon
'Overvallen?' mompelde de gevangenisdirecteur. Had je met dit verschrikkelijke kapitalistische systeem dat in deze wereld heerst niets anders kunnen bedenken?' Ilmon keek naar de linkertepel die nog niet gepijnigd was. Op één been kan ik toch niet staan, dacht hij en zette de tang daar.

Kaley negeert het mompelen van de man. Het maakt haar niet veel uit wat hij ervan vindt. Zij vond het leuk. Jammer wel dat niemand haar gelooft dat ze het niet alleen deed. Niet echt oplettend komt het voor de tweede keer knijpen harder aan, door het niet opletten. Weer gilt ze het uit. Het lawaai in de cel naast haar hoort ze daarom niet. Tranen stromen over haar wangen.
"Ik meen het! Enkel dat! Mick moordde! Ik niet!" gilt ze uit. Ze hoopt dat het wat uithaalt, ook al betwijfelt ze het. Tijdens de keren dat ze al is moeten gaan voor haar rechtszaak, geloofde niemand haar. Daarvoor heeft Mick gezorgd voor een te dicht alibi. Kaley beklaagt zich nog de dag dat ze hem tegenkwam.

Brandon Fulley

De cipier voor hem volgend probeert Brandon de gangen uit elkaar te houden en heeft uiteindelijk dan ook een oplossing daarvoor gevonden. "En dan hebben we hier de cellen" zegt de cipier tegen hem en houdt een deur voor Brandon open. Zonder te twijfelen gaat Brandon dan ook het cellencomplex in en hoort dan beter het lawaai wat hij net nog maar vaagjes hoorde. Maar het ook ingebeeld kon zijn. Echter valt het de cipier die hem een rondleiding en uitleg gaf nu pas op. Direct rende hij naar een van de cellen aan de einde van de brede gang. Om zich heen kijkend loopt Brandon achter de cipier aan en staat uiteindelijk bij een cel, waar hij de directeur ziet staan met een huilend meisje. Die vast werd gehouden. "Meneer de directeur, kunt u even bij de cel hier naast kijken? Fulley blijft wel bij deze gevangene, want ik heb nog een pauze te halen" zegt de cipier en loopt vervolgens rustig weg. Met geschokte ogen kijkt Brandon dan toch wel naar het schouwspel voor hem. "Moet je haar niet helpen?" vraagt hij dan ook zachtjes twijfelend en vindt het toch echt wel verschrikkelijk om te zien. Dit was nou niet bepaald zijn idee van cipier zijn.

Kaley blijft gillen. Hoe langer het duurt, des te meer pijn het begint te doen. Wanneer ze door haar tranen heen nog enkele personen ziet komen, heeft ze er geen goed oog op. Zeker niet wanneer een van de twee vertrekt. Toch hoopt ze dat de nieuwkomer er wat aan kan doen.
"Alsjeblieft, laat het stoppen. Ik heb alles gezegd." gilt ze uit. Een andere toonhoogte kan er nu niet vanaf, met al die pijn. Kaley vreest ervoor dat haar arme, arme borst ooit nog hetzelfde zal zijn.

Kaley voelt de opluchting door zich heen razen wanneer ze de tang zijn greep voelt lossen. Ook al zit ze nu nog vast, dit is al een hele verademing.
"Dank je." zegt ze oprecht dankbaar. Met een beetje gemanoeuvreer weet ze zich zo te verzetten dat het koude metaal tegen haar tepels aankomt. Dat ze daardoor wat ongemakkelijk komt te zitten, maakt haar niet veel uit. Het verdovende van het koude metaal aan haar tepels doet iets te goed. Ze had nooit gedacht dat ze zo blij zou zijn met zoiets als dat. Maar Kaley had dan ook nooit gedacht dat ze ooit in deze situatie terecht zou komen. Ze besluit even haar mond te houden omdat ze geen zin heeft in nog zo'n gedoe.

Wanneer die nieuwe Kaley wat meer bewegingsvrijheid geeft, kijkt ze hem toch een tikje wantrouwig aan. Ze wil niet weten wat hij van plan is. Maar die bak met ijs ziet er iets te verlokkelijk uit. Kaley gaat zo zitten dat ze met opgetrokken knieën half tegen de muur aanzit. Ze neemt wat ijs uit de bak en gaat dan met haar armen onder het truitje zodat die twee niets te zien krijgen. Opgelucht zucht ze. De pijn wordt direct verdoofd. Nu ze eindelijk zelf stil is, hoort ze het kabaal van de gevangene naast zich. Wow, ze wil niet weten wat daar aan de hand is. Dankbaar glimlacht ze naar de nieuwe. Als die echt zo vriendelijk is, mag hij wel wat langer blijven.

Ilmon
Hij was razend toen de cipier hem de tang uit zijn handen had getrokken. 'Wat moet jij hier?' Blafte Ilmon. Hij ademde diep in en uit. Toen viel de euro bij Ilmon dat hij deze man nog nooit had gezien. 'Ah... jij moet de nieuwe cipier zijn.' Een grijns verscheen op zijn gezicht.
'Zo, je bent nog niet gewoon hoe het hier in Armynta gaat hé,' ging Ilmon tegen de nieuwe cipier verder terwijl hij de blonde del negeerde, 'weet je wat laat me je even een workshop geven. Je doet alles wat ik je zeg of... je krijgt meteen je ontslag!'
Ilmon ademde diep in en uit. Hij voelde hartkloppingen. Wat wordt het toch zwaar voor mij hier, misschien moet ik eens aan een opvolger denken...
'Sla haar nu met je vlakke hand in haar gezicht!'

Van zodra de ijsblokjes gesmolten zijn, neemt Kaley twee handenvol uit de bak en gaat dan weer met haar handen onder haar shirt. Als de ene dan tegen de andere zegt haar te slaan, zucht ze even. Dat vindt ze al heel wat minder dan die tang van zonet. Als dan de muur het begeeft en er een gevangene verschijnt, kijkt ze hem met opgetrokken wenkbrauw aan. Denkt hij nu echt dat hij de leukste is hier?
"Zonet nog. Als je wil, laat ik je wel zien hoeveel aandacht ik van hem daar kreeg." repliceert ze. Eigenlijk heeft Kaley zelf nog niet gekeken naar de aangerichte schade.