[Fantasy RPG]: Verloren

Verveeld zit Demi in de kroeg van haar overleden vader. Al meer dan honderd jaar geleden. Zelf is ze gevlucht, omdat haar vader haar wilde vermoorden toen hij te horen kreeg dat Stephen, haar broer, haar had gebeten. Het was wel vijf jaar later toen Demi het hem vertelde. Had ze beter niet kunnen doen. Beide kinderen vampiers. Eigenlijk vergeeft Demi Stephen het nog steeds niet dat hij bij hen is weggegaan. Ze heeft hem sinds die keer dat hij haar heeft gebeten niet meer gezien.
Demi staat op en loopt richting de deur van de kroeg. Ze hoort een apart geluidje en bevindt dan op een strand en ze voelt de warmte op haar rug. Ze draait zich om, maar ziet de deur niet meer van de kroeg. Nog even in haar ogen wrijvend kijkt ze nogmaals. Geen deur, geen kroeg, alleen een oneindig oppervlakte met zand, met daar aan vastgekoppeld een oneindig oppervlakte bos. Demi gilt.

Op haar hoede ziet ze een ''iets'' op haar afkomen. Wat het ook mocht zijn, ze bleef in ieder geval wel staan, in het warme zand. Het sloeg echt nergens op! Je kan gewoon niet zomaar op een strand komen als je de kroeg uit gaat. Dan merkt ze dat het een jongen is die op haar af is gekomen. Met een opgetrokken wenkbrauw kijkt ze de jongen aan die zich Sam noemt. 'Ik heb er in ieder geval wel een reden voor.' zucht Demi. 'Mijn naam is trouwens Demi. En nee, ik weet ook niet wat ik hier doe. Het is gewoon zo vreemd.' De neiging om nog een keer te gillen, houdt ze in. Dit wilde ze nou net niet. Ze wilde weer op zoek gaan, naar haar broer, maar als ze nu op dit moment bij deze persoon moest zijn, dan was het wel heel vreemd. Maar ja, het lot bepaalt. 'Ik haat het hier nou al.' zegt Demi mokkend.

Schichtig kijkt Csilla om zich heen. In de verte hoort ze de snelle voetstappen van de jager die achter haar aanzit. Die is haar wel kwijt, dat weet ze nu al. Snel gaat ze een huis in en rent de trappen op. Nu heeft ze helemaal niets meer te vrezen van hem. Opgelucht blijft ze de trap opgaan, op een rustiger tempo nu, tot ze op de bovenste verdieping is. Daar bevindt zich haar loft. Csilla gaat er binnen. Wanneer ze echter binnen is, merkt ze dat ze op een strand staat. Ze draait zich om, maar ook de deur is nergens te bekennen. Wie heeft dit nu weer gedaan? Wat dringender is, is dat ze de zon ziet opkomen in de verte. Haar clan kan nu wel in lichte mate tegen de zon, maar nu ook weer niet zo dat ze er makkelijk tegenkan. Snel knoopt ze haar vestje dicht, trekt haar pet lekker diep over haar ogen en steekt dan haar handen in de mouwen. Dat zal het moeten doen tot ze genoeg schaduw ontdekt heeft. Csilla haast zich naar de rand met een bos zodat ze al wat beschut staat. In de verte hoort ze gegil. Nieuwsgierig, en hopend op wat menselijke aanwezigheden om niet zonder eten te vallen, wandelt ze in de richting vanwaar het geluid kwam.

Om het feit dat het toch heel freaky en rara was, moest Demi wel even haperend, zachtjes lachen. Het klonk best grappig, maar dat was het eigenlijk niet. Straks komen er echt van die debiele mensen op hun af met bijlen. Maar wat scheelt haar dat nou, dan had ze in ieder geval voedsel. 'Maar waar mensen zijn, is voedsel. En ik heb het nu toch wel even nodig.' Verward kijkt ze naar de felle zon. 'Te heet hier.' zegt ze nogmaals mokkend.
'Laten we anders kijken wat er verder te beleven is in deze,.. buurt.' Demi doet een stap en valt dan. Zand, dat is ze dus absoluut niet gewend, en vooral met de jurk die ze nu draagt.

Wanneer Csilla een eindje verderop enkele mensen ziet staa, haast ze zich erheen. Misschien weten zij meer! Jammer wel dat ze midden in de zon op het strand staan. Vanuit de schaduwen ziet ze dat het een jongen en een meisje zijn. Erheen gaan doet ze echter niet. Enkel een zot zou die brandende zon vrijwillig ingaan.
"Hé! Jullie daar! Weten jullie waar we zijn?" roept ze hen vragend toe. Haar ogen knijpt ze half toe om ze tegende zon te beschermen. Csilla vindt het een erg mislukte grap.

Waar heeft hij het over? Wilde hij beweren dat het niet zo heet is dan dat het al is. Hij spoort echt niet. Demi had het gevoel dat ze weggesmolten zou worden. 'Het is hartstikke heet, maar dat heb jij niet door.' grapt Demi.
Ze pakt dankbaar de hand van Sam. 'Dankje.' zegt ze dan ook automatisch. Zodra er naar hen geroepen wordt, kijkt Demi met halfgespleten ogen richting het bos. Daar stond een meisje in de schaduwen. In ieder geval, die kende ze niet. Demi moet dan ook hardop lachen hoe Sam op haar reageert. Oke, niet erg aardig, maar het klonk gewoon zo lachwekkend. 'We zijn belandt op een eiland?!' stemt Demi er nog in mee. Verschrikkelijk. Ze had hier geen zin meer in.

"Wauw en dat eiland is omringt door een of andere oceaan." roept Csilla een tikkeltje sarcastisch terug. Dom doen kan zij ook hoor. Ze is niet voor niets een blondje. Besluitend dat ze lekker in de schaduw gaat blijven, kijkt ze het tweetal aan. Die jongen heeft wel iets, maar daar blijft het ook bij. En op meisjes valt ze simpelweg niet. Halfglimlachend schudt ze haar hoofd. Nu is niet echt het moment om aan eten te denken.
"Hoe zijn jullie hier dan gekomen?" vraagt ze dan nieuwsgierig. Wachtend op hun antwoorden maakt ze het zich gemakkelijk door te gaan zitten, leunend tegen een palmboom. Genietend van de schaduw sluit ze haar ogen even die beetje bij beetje toch al beginnen te prikken en tranen van die overdosis licht.

Verveeld besluit Peter maar eens vroeg in zijn bed te kruipen. Op tv is er niets leuks en van weggaan is er ook geen sprake. Anders weet hij niets te bedenken, dus sjokt hij de trap op om zijn warm, zacht bedje op te zoeken.
Traag trekt hij zijn meeste kledingstukken uit en laat zich dan achterover in zijn bed vallen. Wat hij niet verwacht had, was dat de zon plots fel in zijn ogen zou schijnen. Met een hand boven zijn ogen komt hij half recht en kijkt om zich heen. Niet begrijpend waar hij plots is, doet hij maar alsof hij in een slechte droom beland is en gaat terug liggen. Zijn velletje kan ook wel een bruin teintje gebruiken.