[Real RPG] Being Human

Vaag glimlachend opent Dante de deur. Met zijn reistas in de hand gaat hij binnen. Hier had hij al zolang op gewacht. Thuis zaten ze hem teveel op z'n nek en geld had hij niet om op zichzelf te gaan wonen. Dan is dit nog het beste idee ooit geweest. Dante gaat direct door naar zijn kamer om zijn reistas er neer te gooien. Alles gisteren eindelijk klaar geweest. Schilderen, bemeubelen enzo. Het heeft veel te lang naar zijn zin geduurd. Onmiddellijk na het neergooien van zijn spullen gaat hij weer naar beneden om de keuken te bezetten en de koelkast te inspecteren..

Vrijheid! Eindelijk van haar ouders verlost die constant om haar heen zitten te zeuren dat ze eens haar best moet doen en dat ze meer nuttige dingen zou moeten doen in het leven. Damn, is het leven dan zo verschrikkelijk saai? Je moet springen, fluiten, feesten en leven! Godzijdank kon ze nu in een huis wonen met haar vrienden.
Robyn rijdt haar auto richting de parkeerplek en na al haar bagage eruit te halen en de auto op slot te zetten loopt ze naar haar nieuwe thuis en gaat ze naar binnen. In de gang laat ze haar spullen neerploffen en rent vrolijk naar de woonkamer waar ze op de nieuwe bank springt. In één oogopslag ziet ze Dante. 'Schatje!' roept ze vrolijk naar hem. 'Jij bent vroeg.'

Met een grijns kijkt Jeremy naar de deur van het huis. Hier ging hij de komende tijd doorbrengen. Dat moest wel lukken. Hij opent de deur, vloekt als hij bijna over wat spullen struikelt en gaat dan in de deuropening van de woonkamer staan. Hij hoort dan ook nog net de woorden van Robyn. Dat ze niet voor hem bedoeld zijn weet hij ook wel.
"Weet ik, ik ben graag vroeg als jij er ook bent," Hij trekt uitdagend zijn wenkbrauwen op en loopt dan verder de woonkamer in, om zijn tas neer te gooien en pal naast Robyn op de bank te gaan zitten. Niet veel later staat de tv aan en kijkt hij opzij naar de keuken. Als hij Dante ziet grijnst hij. Onsubtiel gooit hij zijn arm op de bank achter Robyn. "Dus Dante! Bevalt de koelkast een beetje?"

Wanneer hij de deur hoort opengaan en Robyn overenthousiast doet, kijkt Dante op van uit de koelkast. Hij vindt ze leeg en nog vrij gezond. Daar gaat nog wel verandering in komen. Als Jeremy dan al antwoordt op Robyn en wat aan hem vraagt, doet hij de koelkast weer toe.
"Er moest hier toch iemand jullie opwachten he. Trouwens, ik wist niet dat jullie hier al zo vroeg gingen zijn. En die koelkast valt wel mee. Nog even en die zit vol restjes." Dat laatste zegt hij met een erg brede grijns. Dante laat de keuken voor wat ze is en gaat dan naar de rest toe. Hij tilt Robyn van de bank op en gaat er zelf op zitten. Hij wil ook wat plek hoor. Het binnenkomen van Derya heeft hij niet echt meegekregen. Maar hij hoort wel een auto voor de deur stoppen. Vrolijk kijkt hij van Robyn naar Jeremy.
"Jullie zullen zo wel zien waarom ik vroeg was."





Wat zenuwachtig kijkt Nyxie uit het raampje. Ze is best wel zenuwachtig. Doordat ze ziek was, heeft ze niet mee kunnen helpen met het schilderen enzo. Dus kent ze niemand, behalve Dante. Ze hoopt dat de anderen ook wat meevallen. Wanneer haar broer voor de deur stopt, opent ze de deur en stapt uit. Dave is al omgelopen om haar spullen uit de koffer te laden.
"Het zal wel gaan hoor broertje. Desnoods moet Dante maar helpen dragen." plaagt ze hem wat. Ze neemt afscheid van hem en kijkt hem na terwijl hij wegrijdt. Dan haalt ze de sleutel uit haar zak die ze gisteren kreeg en opent de deur. Ze wil haar spullen binnensleuren, maar ziet dat de hal al halfvol zit. Goed, dan is die bij deze vol. Nyxie hoort gepraat vanuit de woonkamer en beseft iets te laat dat de mensen daar haar de hele tijd in het oog hebben kunnen houden.
"Euhm, hay."

Als dan plotseling Jeremy binnenkomt, glimlacht Robyn naar hem en zwaait even vrolijk. 'Jij bent inderdaad vroeg. Maar dat mag ook wel voor deze keer.' knipoogt ze naar hem, waarna ze dan weer naar Dante kijkt. 'Je hebt zeker geen thee gezet.' begint ze teleurgesteld, maar als Dante haar even optilt, spartelt ze vrolijk. 'Goed goed, het is je vergeven.' grijnst ze en gaat bij hem op schoot zitten om hem vervolgens een kus op de wang te geven.
Robyn kijkt weer even naar Jeremy. 'Waarom is Derya naar boven gegaan?' vraagt ze hem, in de hoop dat hij het wel weet, want zij kan het immers niet meer herinneren. Dan gaat er een deur open en kijkt Robyn even met wie ze te maken krijgen. Dan ziet ze een leuk meisje staan en springt Robyn meteen van Dantes schoot af. 'Oh sorry lief! Dat zijn mijn spullen. Momentje, ik zal even wat meer ruimte maken.' En zo aardig als ze is, dumpt ze haar spullen in de woonkamer neer en gaat weer op Dantes schoot zitten om vervolgens weer naar het meisje te kijken. 'Jer zou net thee gaan maken. Hè Jer?' glimlacht ze naar hem. 'Maar als je wil dat ik help, moet je een seintje geven!'

"Ow, is die er al dan?" komt Dante uit de lucht gevallen wanneer Robyn wat vraagt over Derya. Hij had hem echt niet gezien. Wanneer Nyxie binnenkomt, kijkt hij haar geamuseerd aan. Hij vindt het grappig dat ze zich duidelijk niet op haar gemak voelt. Als Derya dan ook nog eens beneden komt en haar begint aan te staren, krijgt hij het helemaal te moeilijk. Dante neemt een kussen en gooit het naar Derya's kop.
"Hé idioot, staren is onbeleefd." lacht hij. Dan zet hij Robyn naast zich en staat recht. Hij heeft immers beloofd aan Nyxie's broer dat hij wel wat voor haar zou zorgen. Voor Dante betekent dat dus hallo zeggen, haar wijzen waar haar kamer is en verder doet hij wel gewoon vriendelijk tegen haar.
"Trek je maar niets aan van die gekken. Jongens, dit is Nyxie. Het zusje van een vriend van me dat dringend een plek nodig had. En iemand extra om de huur te delen is altijd handig. Op de bank zitten Jeremy en Robyn en die gluurder is Derya." verklaart hij waarom hij haar vroeg hier te komen en stelt de rest aan haar voor. Goed dit is wel genoeg sociaal gedaan.





Wat onwennig ziet ze hoe een meisje naar haar toe rent en de andere spullen uit de weg doet. Zenuwachtig glimlacht ze even. Wanneer dat meisje begint over thee, volgt Nyxie haar blik naar de jongen die ze bedoelt.
"Lekker." merkt ze glimlachend op. Een andere jongen blijft haar echter wel aanstaren. Nyxie kijkt vlug van hem weg. Gelukkig komt dan Dante naar haar toe. Een voor een stelt hij iedereen aan haar voor. Ze hoopt maar dat ze de namen gaat onthouden. Dat is altijd al een van haar mindere kantjes geweest. Maar ach, het zijn er niet al teveel. Vaag zwaait ze even ter begroeting.

Wanneer Robyn plots op Dantes' schoot zit en ze hem een kus op z'n wang geeft, trekt Jeremy een wenkbrauw op. Hij wil haar dan ook net iets zeggen, als er iemand binnen verschijnt die hem totaal níet bekend voor komt. Met een schuin hoofd en een glimlachje kijkt hij haar aan. Robyn gaat er vandoor, dus staat Jeremy op, om het meisje eens te gaan begroeten. "Jeremy," knikt hij, zodra hij voor haar staat. Niet veel later heeft hij haar hand genomen om er een kus op te drukken. "Aangenaam."
Hij staat Nyxie nog te bestuderen als Robyn hem plots iets toeroept. "Hè, ik doe nié-" En dan hoort hij haar tweede zin. "Oh! Nou, graag. Ik kan jouw hulp wel gebruiken," Na een knipoog naar Robyn, maakt hij nog een korte buiging tot Nyxie en dan verdwijnt hij de keuken in.

Robyn glimlacht tevreden als Jeremy het meisje ook vriendelijk verwelkomt. Als Dante nog even vertelt wie ze zijn, steekt ze ook vrolijk haar hand op als haar naam genoemd wordt. 'Wel gezellig hoor! Dan ben ik niet het enige meisje hier.' knipoogt ze naar haar. 'En je zult je gauw thuis voelen, want we zijn allemaal even gemakkelijk, toch lieverds?' grijnst ze naar de jongens.
Robyn kijkt vlug naar Derya die aan zijn neuspiercing zit. Oh, zij wilde ook een piercing! Ze zal straks nog even de benodigde dingetjes vragen.
Als Jeremy naar de keuken verdwijnt, knikt Robyn even kort. 'Ik zal Jer wel even laten zien hoe je het beste thee kunt maken.' grijnst ze en ze volgt Jeremy en sluit de deur. 'Water opzetten kan je wel toch Jeremy?' begint Robyn vleiend en ze gaat op het aanrecht zitten. 'Water vind je in ieder geval uit de kraan!'

Dante is best wel blij dat de rest Nyxie best wel goed onthaalt. Zo moet hij niet gaan uitleggen aan haar broer waarom ze weggepest is ofzo.
"Die eer laat ik aan jou over." zegt hij tegen Derya. Wanneer Robyn en Jeremy dan in de keuken verdwijnen, wendt hij zich weer tot Nyxie.
"Kom, ik laat je je kamer wel zien. Je hebt wel veel bij. Derya, als jij even helpt hoeven wij maar een keer te gaan." zegt hij. Demonstratief neemt hij al enkele van Nyxies zakken.





Als Jeremy opstaat en een kus op haar hand drukt, giechelt Nyxie even. Ze dacht nu echt dat jongens dat enkel nog in films deden tegenwoordig. Ze vindt zijn gekijk naar haar ook wel iets aangenamer dan dat van die Derya. Dan verdwijnen hij en dat meisje naar de keuken en vraagt Dante ook nog eens aan Derya om te helpen dragen.
"Dat zou handig zijn ja." zegt ze glimlachend. Nyxie vindt het hier nu al fijn. Het lijken haar allemaal wel leuke mensen. Enkel weet ze niet echt wat te verwachten.

Nyxie neemt de paar overgebleven zakken en volgt dan Dante de trap op. Ze vindt het geweldig wat ze ervan gemaakt hebben en begint zich schuldig te voelen dat ze ziek was. Dante opent dan een deur en laat haar voorgaan. Ze zet haar zakken erbinnen en kijkt bewonderend rond.
"Wow, dit is echt geweldig." brengt ze uit. Vrolijk laat ze zich op het bed vallen. Alles staat precies zoals ze het wilde. Het bureau aan het raam en haar bed in een hoek, omringd door gordijnen die nu opzij hangen, zodat het lijkt dat ze een hemelbed heeft. Dan de kasten er ergens tussen. Ze staat weer recht en ziet dat Dante haar spullen ook al gedropt heeft.
"Bedankt." zegt ze, niet goed wetend wat anders te zeggen. Zo goed kent ze Dante nu ook weer niet en Derya al helemaal niet.

Vrolijk kijkt Dante toe hoe Nyxie haar kamer bewondert. Hij vindt het best wel leuk dat ze zo enthousiast doet.
"Het is niets hoor. Ik laat je wel even. Kun je al uitpakken enzo." zegt hij haar wanneer Derya er al van door gaat. Hij gaat ook naar beneden en ploft neer op de zetel. Zijn benen hangt hij lui over de arm leuning.
"En? Wat vind je van haar?" vraagt hij nieuwsgierig aan Derya. Ergens geeft hij toch wel iets om Nyxie. Waarschijnlijk doordat hij vaak bij hen thuis kwam. Nu zal dat ook wel minderen, maar dat is bijzaak.

Dante knikt even op Derya's antwoord. Veel meer had hij ook niet verwacht van antwoord. Soms is dat zwijgen van hem wel handig, maar soms ergert hij zich er ook wel dood om. Maar hij weet wel wat hij aan hem heeft.
"Is ze ook wel. Maar knap zou ik haar niet noemen." antwoordt hij, met dat eerste doelend op het aardige. Dante heeft het helemaal niet op het type van Nyxie. Geef hem maar liever wat andere meiden. Maar het kan dan ook zijn dat hij bevooroordeeld is bij haar omdat hij haar best wel al lang kent.

Dante kijkt op van Derya's reactie. Een brede grijns verschijnt op zijn gezicht.
"Wees blij. Dan heb je al een concurrent minder." plaagt hij wat. Dan wordt hij weer wat serieus. Hij wil er niet aan denken wat er gaat gebeuren als haar broer hier staat omdat zij wat heeft met een van die gekken.
"Maar ik vind haar niet echt knap nee. Ik ken haar al van toen ze vijf was. Waarschijnlijk komt het doordat ik haar al te lang ken ofzo." zegt hij dan. Vaag grijnst Dante als hij zich herinnert hoe ze eruit zag met puistjes. Toen had Derya waarschijnlijk wel iets anders gedacht.

Dante lacht even, maar is iets te lui om ermee door te gaan. De vraag die erna komt, brengt daar echter verandering in. Dante gaat wat anders zitten zodat hij Derya goed kan aankijken.
"Voor zover ik weet niet of ze moet er vandaag eentje hebben gekregen." antwoordt hij. Hij ziet het al helemaal voor zich. Nu hij er zo over nadenkt, zouden die twee echt nog wel bij elkaar kunnen passen.
"Waarom wil je dat nu zo weten?" vraagt hij zo onschuldig mogelijk. Enkel krijgt dat een vrij schijnheilig toontje.

Dante ligt strijk van het lachen om Derya's antwoord. Geen denken aan dat hij dat gaat geloven.
"Ja, natuurlijk. Spreekt voor zich." weet hij uit te brengen. Door het lachen, valt hij ook nog eens van de zetel af. Het toeval wil dat Nyxie ook nog eens zich laat zien. Dante doet nog eens geen poging te stoppen. Als ze dan ook nog wat aan hem vraagt, doet hij teken dat Derya het wel zal uitleggen. Proberend wat bij te komen, staat hij recht.
"Ik ga eens zien hoe het met die thee zit. Volgens mij moeten ze de blaadjes nog plukken." zegt hij waarna hij snel naar de keuken verdwijnt. Daar ploft hij neer op een keukenstoel en lacht nog wat na.





Blij met haar kamer gaat Nyxie terug op bed liggen wanneer de twee jongens weg zijn. Haar posters enzo hangt ze straks wel op. Ze staat weer recht en kijkt eens in de kasten en verkent het bureau. Lekker veel plaats. Het enige dat ze al goed zet, zijn haar radio en haar laptop. Dan gaat ze naar beneden. Wanneer ze de woonkamer inkomt, ziet ze Dante op de grond lachen en Derya in een hoestbui.
"Waar lach jij nu zo om?" vraagt ze nieuwsgierig aan Dante. Als hij dan gebaart dat Derya het wel zal uitleggen en zich dan uit de voeten maakt, kijkt ze hem vragend aan.
"Wat had die nu?"