[Real RPG] Being Human

"Leuk. Misschien kom ik wel eens een keertje luisteren." repliceert Nyxie glimlachend. Eigenlijk weet ze nu al dat ze dat waarschijnlijk niet gat nakomen. Maar ach, wie weet? Wanneer ze het park inkomen, kijkt ze eens even rond. Tja, veel moest ze er al niet van verwachten. Maar een park is een park.
"Nog een jaar zeker. Dan moet ik beslissen of ik voor mijn master ga of niet en die duurt 2 jaar dacht ik. Waarschijnlijk ga ik wel zo lang mogelijk verder doen." antwoordt ze. Ze had besloten het van periode tot periode aan te pakken. Maar het lijkt haar stoer om erin te gaan doctoreren. Enkel zal dat volgens haar enkel bij dromen blijven.

Nyxie bloost een beetje door wat Derya zegt. Zij zou het niet zo bekijken omdat ze weet dat ze er hard voor moet werken. De vraag dan overvalt haar toch wel een beetje. Nu nog weet ze het antwoord erop niet echt.
"Ik weet het niet. Ik was het gewoon beu om thuis te zijn en Dante stelde voor om bij jullie in te trekken omdat jullie nog plaats hadden. En omdat hij goed bevriend is met mijn broer, besloot ik erop in te gaan. Het kwam zo ook al een stuk goedkoper uit dan alleen iets te gaan huren." antwoordt ze. Nyxie verzwijgt wel dat Dave haar gewaarschuwd had op te passen. Nu nog vraagt ze zich af waarom. Waarschijnlijk zal het wel iets te maken hebben met het feit dat hij moeite heeft zijn kleine zusje te laten gaan.
"Hoe kwamen jullie er eigenlijk op samen te gaan wonen?"

Dante, die de hint snapte, pakt gelijk de thee en schenkt de drie mokken vol. Robyn gaapt even en merkt dan dat ze best moe is. Ze was vannacht lekker uitgeweest en had maar twee uurtjes slaap gehad. Reken maar dat ze straks ging slapen!
Daphne, die erbij kwam zitten, neemt meteen een slok thee. Robyn bestudeerd haar even terwijl Dante de rvagen stelt en meeknikt. Normaal gesproken wist Robyn veel te zeggen, maar op dit moment kwam het er niet in haar op.




'Ik voel me ook zeer vereerd.' glimlacht Daphne naar Dante. Het meisje was niet zo spraakzaam. Daphne neemt onwennig een slokje thee en zet het dan weer op tafel neer. Zo deed ze altijd in het begin, even wennen, de rest komt later wel.
Als Dante vraagt hoelang ze hier al woont, denkt Daphne even na. 'Ik woon hier al.. vijf jaar alweer.' zegt ze dan, terwijl ze het even op haar vingers natelt. Tja, haar dochtertje Gwen zou nu ongeveer anderhalf jaar zijn. Daphne laat even een teleurgestelde blik zien. 'Ik woon nu een halfjaar alleen, dus ben ik eigenlijk best benieuwd naar nieuwe gezichten. Met hoeveel wonen jullie hier dan al?'

Dante vindt dat Robyn nogal wat stilletjes is. Maar tja, niet dat hij zich er veel van aantrekt. Zelf heeft hij nieuw speelgoed om zich mee bezig te houden.
"Hoe bedoel je, een half jaar alleen?" vraagt hij, zich verder van den domme houdend. Hij neemt zijn tas en neemt enkele slokken. Dan hoort hij haar vraag en zet zijn tas weg.
"Met zijn vieren. Derya en Nyxie zul je nog wel te zien krijgen." antwoordt hij. Ongegeneerd neemt hij Daphne in zich op. Net zoals met de meeste meisjes vindt hij haar er niet zo speciaal uitzien. Maar ja, hij is dan ook een jongen die eerder op het innerlijk valt.

Daphne glimlacht en knikt geïnteresseerd wanneer Dante vertelt dat ze met z'n vieren in een huis wonen. Ze beseft ook dat ze nog antwoord moet geven over dat halfjaar alleen zijn, maar er veel over te vertellen heeft ze eigenlijk niet zoveel zin in. Maar ze zullen er altijd wel achterkomen. Als het niet nu is, dan veel later.
'Ja, ik woon een halfjaar alleen. Mijn vriend, inmiddels ex-vriend, heeft me verlaten. Hij heeft geen nummer, adres, of wat dan ook achter gelaten. Zoals de meeste mensen zullen zeggen: ''Hij is met de noorderzon vertrokken.''.' vertelt Daphne en probeert te glimlachen, maar deze mislukt en ze neemt gauw wat slokken van haar thee. Over haar dochtertje Gwen wil ze het nog niet hebben. Dat zal een moeilijk gesprek worden. 'Maar goed. Moet er nog veel gebeuren aan jullie huis?' probeert Daphne het op een ander onderwerp te brengen. 'Anders wil ik wel helpen hoor.'

Dante besluit niet echt te reageren op het hele verhaaltje van Daphne. Dit om maar een erg simpele reden. Eigenlijk maakt het hem niet zoveel uit.
"Ow nee, alles is wel gedaan. Alleen nog even langs de winkel want de koelkast ziet er te gezond uit. Er zitten groenten enzo in." zegt hij, dat laatste lachend. Hij drinkt zijn tas leeg en laat die dan ook leeg. Hij heeft zin in wat sterkers. Jammer genoeg heeft hij geen bier gevonden in de koelkast. Vragend kijkt hij even naar Robyn, waarom ze zo stil is. Dat is meestal niet echt van haar gewoonte.
"Als je zin hebt, vanavond gaan we waarschijnlijk het huis dopen."




Nyxie knikt even. Tja, zoiets had ze wel al verwacht. Het is ook de meest logische reden. Geen zin om nog verder te wandelen, gaat ze in het gras zitten. Wanneer ze enkel niet goed zit, laat ze zich achterover vallen zodat ze ligt. Dat zou ook niet zo'n goed idee zijn geweest als ze nog stond.
"Waarom ben je gaan werken? Allez ja, waarom ben je niet verder gaan studeren?" vraagt ze nieuwsgierig. De meeste mensen die zij kent, zijn naar een hogeschool of de unief gegaan.

Nyxie moet hem er toch wel ergens gelijk in geven. Het is met alles zo. Eens je het niet meer gewend bent, gaat alles veel moeilijker. Meestal heeft ze dat na een vakantieperiode dat ze weer moet wennen aan het schoolgaan. Genietend van het zonnetje sluit ze haar ogen. Zonder het zelf echt door te hebben, flapt ze er een vraag uit.
"Vind je vriendin het niet erg dat je met twee meiden samenwoont?" vraagt ze. Pas wanneer die eruit is, beseft ze wat ze vroeg. Ze schaamt zich dood, maar gelukkig wordt ze er niet rood van.

Nyxie had nu toch wel een ander antwoord verwacht. Toch blijft ze strak naar boven kijken. Wie weet wat ze er nog meer uitflapt? Niet echt wetend wat te zeggen, sluit ze haar ogen en geniet van het fletse zonnetje. Vaag hoort ze enkele vogels fluiten, maar jammer genoeg ook enkele auto's voorbij razen. Zacht zucht ze. Soms zou ze echt wel willen dat ze in een hutje midden in een bos zit en daar haar gang kan gaan. Ach ja, dat is misschien voor later. Nyxie opent haar ogen een beetje en kijkt Derya aan vanuit har ooghoeken. Ergens vindt ze die stilte helemaal niet erg.

Nyxie haalt haar ogen van Derya af en sluit ze. De laatste tijd is ze echt veel te weinig buiten geweest doordat ze ziek was. Ze doet haar armen achter haar hoofd en trekt haar benen iets op. Perfect. Het zachte zoemen dat dichterbij komt, negeert ze. Als er iets op haar neus kom zitten, slaat ze het half weg. Een scherpe prik volgt. Met een pijn kreetje gaat ze recht zitten. Nyxie probeert te zien wat het is, maar erg veel kan ze niet zien. Wel ziet ze een stervende bij liggen.

Nyxie krabbelt recht. Ze is best wel blij dat ze niet al teveel last heeft van de steek.
"Mja, kan er moeilijk mee blijven rondlopen." zegt ze, dat laatste half lachend. Ze ziet het al voor zich. Met haar neus in de boeken met een overdreven grote angel in haar neus. Nyxie klopt het gras van haar kont af en wandelt dan samen met Derya naar huis. Daar aangekomen ziet ze Dante nergens. Die zal vast ook ergens heen zijn of aan het uitpakken zijn.
"Goed dan. Dokter Derya, ik wacht." lacht ze vrolijk wanneer ze binnen zijn.

Wanneer Nyxie voelt dat de angel eruit getrokken wordt, knijpt ze haar ogen dicht. Niet dat het pijn doet, maar leuk vindt ze het ook niet echt. Als Derya dan zegt dat die eruit is, opent ze haar ogen weer. Ze kijkt naar de angel in haar hand. Met haar andere hand wrijft ze over haar neus. Dat voelt veel beter
"Dank je." zegt ze. Vrolijk drukt ze een kus op zijn wang. Dan gaat ze de angel in de vuilnisbak gooien. Tja, het zou niet erg leuk zijn als iemand erop zou trappen. Onderweg beseft ze dat ze nog verder moet uitpakken. Haar kleren zouden dringend weggelegd moeten worden.
"Moet jij wat drinken?" vraagt ze nog wel vanuit de keuken. Voor zichzelf haalt ze er al een blikje cola uit. Beetje bij beetje ebgint ze te beseffen dat ze zomaar een kus heeft gegeven aan Derya. Zonder dat ze het wil, begint ze een beetje te blozen.

Wegens inactiviteit sluit deze rpg.