[Real RPG] Being Human

Zelf pakt Robyn wat mokken en doet er lepeltjes in. 'Jeetje, wat duurt het lang met dat water.' moppert Robyn een beetje. Ze wilde graag weer terug om Nyxie wat beter te bestuderen. Ze zag er in ieder geval leuk uit! Glimlachend zoekt Robyn een theezakje op en bij het voorbijgaan langs Jeremy, aait ze even zijn kont en geeft ze hem een knipoog. Lang leve het flirten!
Als dan plotseling de deur openzwaait, ziet Robyn Dante op een keukenstoel zitten en Robyn gaat vrolijk naast hem zitten en begint met haar haar te spelen. 'Dante? Dat meisje hè, Nyxie, is echt heel leuk. Wat denk je, zal ze mij aardig vinden? Of meer dan dat?' En Robyn kijkt liefjes naar Dante. 'Hoe is ze eigenlijk? Is ze ook een feestbeest? Waar valt ze op? Jij kent haar beter dan ik.'

Als Robyn naast hem komt zitten, is Dante gelukkig al wat gekalmeerd. Enkel duurt het niet erg lang wanneer hij hoort wat ze te zeggen heeft.
"Ik denk niet dat ze je meer dan aardig gaat vinden, maar je kan altijd eens proberen. En verder vraag je het haar zelf maar. Zo goed ken ik haar nu ook weer niet." antwoordt hij met een iets te brede grijns op zijn gezicht. Hij wil echt wel eens zien waar dit allemaal op gaat uitdraaien.
"Maar als ik jou was, zou ik me wel haasten. Derya praat haar nu waarschijnlijk de oren van haar kop." lacht hij. En jawel hoor, meneer is weeral vertrokken in een heuse lachbui. De afgelopen week heeft hij nog niet zoveel gelachen als nu.





Nyxie knikt even. Niets bijzonders dus. Maar waarom lachte Dante dan zo? Ach, ze besluit zich er niet veel van aan te trekken. Er zijn wel betere dingen te doen.
"Kan ook grappig zijn." repliceert ze. Ze gaat wat makkelijker zitten door een been onder haar kont te trekken. Nieuwsgierig kijkt ze Derya aan. Geen enkel idee waarover ze het zouden kunnen hebben, besluit ze dan maar een erg voor de hand liggende vraag te stellen.
"Ken je Dante al lang?"

Nyxie vindt het best wel lang dat die twee elkaar al kennen. Degenen die zij zeven jaar terug kende en bevriend mee was, ziet ze nu helemaal niet meer of spreekt ze amper. Als Derya haar dan een sigaret aanbiedt, schudt ze haar hoofd. Om wat hij erbij zegt, moet ze wel lachen.
"Doe jij dat dan maar in mijn plaats. Ik ben niet zo'n schoorsteen." antwoordt ze. Van die rommel heeft ze het nooit echt moeten hebben, ook al denkt ze soms dat ze er misschien wel beter mee begonnen was. Naar het schijnt zou de stress er fel mee verminderen. Niet goed wetend wat te zeggen, kijkt ze de woonkamer rond.

Balen! Jammer dat Dante haar niet goed genoeg kent. Ze ziet aan zijn grijns dat het erg amuserend wordt in de woonkamer. 'Derya de oren van haar kop afpraten? Dat mag dan ook in de krant. Zo vaak praat hij niet, maar het zwijgen is hem wel schattig gegund.' knipoogt Robyn naar Dante. 'Maar lieverd, als jij Jeremy even wil helpen, die arme schat, dan zal ik Nyxie even redden.' grijnst ze en Robyn springt van haar stoel af om naar de woonkamer te gaan.
Bij het binnenkomen doet Robyn de deur dicht en springt op de bank om vervolgens van Nyxie naar Derya te kijken. Derya was natuurlijk weer aan het paffen. 'Jij bent zo sociaal he.' glimlacht Robyn naar Derya. 'Dus dan mag ik vast een sigaret van je.' En nadat Robyn dat gezegd heeft, bekijkt ze Nyxie. 'Woonde je hier vlak in de buurt? En vind je het hier wel leuk? Ik bedoel, met ons?' glimlacht ze naar haar. 'Je mag best naast me komen zitten hoor. Ik bijt niet.' knipoogt Robyn.
Dan gaat plotseling de deurbel. 'Aah Derya, schat, wil jij niet opendoen? Jouw eerste visite? Je krijgt alle eer.'




Daphne tikt met haar vingers op de tafel. Ze had al haar boodschappen al naar binnengehaald, opgeborgen en wel. Het huis was schoon en ze hoefde niet te werken. Maar toen ze net thuiskwam, zag ze al iemand in het nieuwe huis binnenlopen. Het pand was al een tijdje verkocht, maar Daphne had nou niet bepaald kunnen zien wie de nieuwe eigenaren waren van het pand.
Daphne is naar de klok gaan staren, want om nou meteen direct aan te bellen is ook zo asociaal. Na een paar minuten geeft ze het op en trekt haar jas en schoenen aan en loopt haar huisje uit. Ze doet de deur dicht en belt bij het huis aan.
Ze moest gewoon even weten wat voor figuren haar nieuwe buren waren.

Dante grijnst breed om wat Robyn zegt.
"Maar ik kan niet zo goed theeblaadjes plukken hoor." plaagt hij wat. Tja, zelf is hij niet zo goed in thee maken. Geef hem maar liever de kant en klare dingen. Veel hoeft er gelukkig ook niet meer te gebeuren, enkel water bij de theezakjes, of omgedraaid, en alles is klaar.
"Zal ik alles wel al binnen zetten, kun jij komen met de thee." zegt hij tegen Jeremy. Dan gaat ook net de bel. Nieuwsgierig neemt Dante de tassen en gaat ze in de woonkamer zetten. Onderweg vangt hij een blik op van wie er aan de deur staat.
"Slecht mens." verwijt hij Robyn lachend en gaat dan zo staan zodat hij de voordeur in het oog kan houden. Dit wil hij voor geen goud ter wereld missen.





Nyxie kijkt Robyn aan wanneer die er ook bijkomt en aan het andere eind van de zetel gaat zitten. De hele stroom vragen overvalt haar wel wat. Dit is nog erger dan een kruisverhoor.
"Een kwartiertje in de auto, dus het valt nog wel mee. Dat leuke weet ik nog niet echt, maar het zal wel meevallen zeker." antwoordt ze glimlachend. Tja, hoe moet ze nu al weten of ze het hier naar haar zin gaat hebben? Ze kent hen nog eens niet, dus weet ze ook nog niet of ze hen leuk vindt.
"Misschien bijt ik wel." repliceert ze dan over dat erbij zitten. Nyxie vindt dat ze goed zit en is ook niet van plan anders te gaan zitten, behalve om plaats te maken als er nog iemand bij wil.
"Woonde jij hier dan ver vandaan?"

Robyn knikt vrolijk bij de antwoorden van Nyxie. 'Oeh, als je mij bijt, dan zou ik dat helemaal niet erg vinden hoor.' knipoogt ze naar haar. 'Ik ben wel wat gewend. En ik kom niet zo van ver. Ik woon normaal gesproken aan de andere kant van deze stad, dus zo ver is het nog niet eens.' Als Dante binnenkomt, glimlacht ze vrolijk naar hem. 'Slecht mens? Hoezo dat nou weer dan?' lacht Robyn en ze kijkt weer naar Nyxie. 'Oh, mag ik nog vragen of je een vriendje hebt? Of misschien wel een vriendin? Tja, je weet maar nooit.'
Als Robyn dan de stem hoort van een vrouw die bij de deur staat, kijkt Robyn Dante even aan en grinnikt even. Arme vrouw, die is Derya immers nog niet gewend. Afwachtend kijkt ze richting de deur.




Als dan een jongen open doet met een ruig uiterlijk, zwart haar, make-up en een piercing, glimlacht Daphne toch. De jongen zegt niks en rookt nog wat van zijn sigaret. Als ze nog geen woord hoort, geeft Daphne het op en besluit dan zelf het initiatief te nemen. 'Hallo, jullie zijn de nieuwe bewoners toch? Of u alleen?' Maar als dan een jongen langs komt, kijkt Daphne die even na voor zover het kan. 'Jullie dus.. Nou ehm.. Ik ben jullie buurvrouw. Daphne Smith. Als jullie wat nodig hebben, zoiets als hulp ofzo? Dan kan dat. Ik bedoel, ik ben bereid om te helpen hoor! Maar je moet natuurlijk wel zelf willen.' glimlacht ze even, maar wordt toch onzeker. Als hij nou even praatte, dan zou dat wel mooi zijn.

Dante knikt even Derya's richting uit om zo te antwoorden op Robyns vraag. Nog even en hij krijgt echt serieus medelijden met die jongen. Maar dan komt die hem al naar de voordeur duwen en zit er alweer een erg brede grijns op Dante's gezicht. Dit is gewoon te grappig.
"Je moet het hem niet kwalijk nemen. Zo is Derya nu eenmaal. Ik ben Dante. Wil je soms binnenkomen? Dan kun je de rest ook even ontmoeten." zegt hij vriendelijk. Eigenlijk vindt hij dit wel erg stoer, hun eerste bezoek. Uitnodigend gaat hij wat opzij en houdt de deur open zodat ze binnen kan als ze wil.





Nyxie vindt het toch best wel erg veel gevraag. Maar ja, veel kan ze er nu eenmaal ook niet aan doen. het hoort er allemaal bij als je net ergens nieuw bent. Die opmerking over het bijten laat ze maar voor wat het is, ze wil er niet verder over nadenken. Op de rest valt er weinig te zeggen. Dat spreekt zowat voor zich.
"Nee, ik heb niemand. Jij wel dan?" antwoordt ze. Zo wil ze het het liefst ook nog wel even houden. Als ze Derya ziet terugkomen vand e deur, heeft ze best wel medelijden met hem. Zo te zien pesten Dante en Robyn hem iets te graag. Zolang ze haar maar niet aanpakken, vindt ze het wel goed. Nu dan toch.

Nyxie is best wel opgelucht dat Derya zich tussen haar en Robyn inplant. Ze gaat wat anders zitten zodat er plaats genoeg is. Even werpt ze een blik op de voordeur.
"Wie belde er?" vraagt ze nieuwsgierig aan Derya. Er zal toch wel iets ergs aan de hand zijn als hij zich uit de voeten maakte. Of dat verwacht ze toch.

"De buurvrouw." herhaalt Nyxie toch wel ongelovig. Ze kan er niet goed bij hoe iemand zo kan reageren op de buurvrouw.
"Is ze zo eng dan?" vraagt ze toch wel een voor de zekerheid. Wie weet wonen ze wel naast een monster. Dan maakt ze toch wel mooi dat ze hier weg is. Volgens Dave kan hij hier binnen het kwartier staan als er wat is. Nyxie gaat nog wat verzitten zodat ze nu helemaal goed zit. Dat ze daarbij per ongeluk iets dichter tegen Derya komt aan te zitten, heeft ze nog niet echt door.

Nu is Nyxie toch wel erg nieuwsgierig. Niemand moet bij haar afkomen dat iets een lang verhaal is, want ze wil het zowiezo weten.
"Als je wil, mag je het vertellen." zegt ze. Hopelijk vertelt hij het ineens. Ze gaan hier nog wel even samen met elkaar opgescheept zitten. Als ze het dan nu weet, hoeft ze er later niet meer om te vragen. Afwachtend kijkt ze hem aan. Nu hij zo dicht zit, heeft ze de kans hem eens helemaal, en onopgemerkt, aan te kijken. Eigenlijk valt hij best wel mee. Zijn piercings vindt ze wel stoer staan.

Nyxie knikt even ten teken dat ze het begrijpt. Ja, ze snapt het wel hoor. Zelf heeft ze het ook wel een beetje. Bij mensen die ze kent, zegt ze veel meer dan bij mensen die ze niet kent. Zoals nu.
"Mja, dat is ook wel wat logisch. Maar had je dat vroeger dan ook al? Hoe heb je hen hier dan leren kennen?" vraagt ze nieuwsgierig. Tja, als ze elkaar op school leerden kennen en ze zeiden niets tegen hem, hoe kunnen ze dan zo goed bevriend zijn geworden dat ze zelfs gaan samenwonen? Nyxie snapt dat elkaar ontmoeten toch nog niet echt, verder gaand op wat Derya zojuist zei.

Tja, zo gaat ook natuurlijk. Toch blijft Nyxie het best wel wat raar vinden. Maar tja, ze weet ook niet hoe Dante, Jeremy en Robyn waren toen. Als hij dan vraagt om mee naar het park te gaan, kijkt ze hem verbaasd aan.
"Ik wist niet dat er hier een was. Natuurlijk, ik ben gek op parken enzo." zegt ze enthousiast. Dit vindt ze echt helemaal te gek. Nyxie springt dan ook recht uit de zetel en gaat haar vest nemen. Zo warm was het buiten nu ook weer niet. Daarbij vond ze haar witte vest gewoon stoer staan op haar donkere broek. Zeker door de stukken zwart op haar mouwen.

Eenmaal terug ziet ze dat Derya al buiten staat. Ze grijnst even veelbetekenend naar Dante en gaat dan ook naar buiten. Haar spullen heeft ze in de zakken van haar vestje gestoken zodat ze niet moet sleuren met een tas. Die zit toch enkel maar in de weg. In het voorbijgaan kijkt ze de vrouw eens aan die voor de deur staat.
"Is dat die buurvrouw dan?" vraagt ze, een tikkeltje overbodig beseft ze wanneer ze de vraag net gesteld heeft. Dan wandelt ze met hem mee zodat ze voor de volgende keer weet waar het park is.
"Wat doe je eigenlijk? Ga je nog naar school of werk je al?"

Robyn was even in gedachten verzonken en merkt niet dat Derya en Nyxie er van door zijn gegaan. Ja, ze had opgemerkt dat ze opstonden, maar Robyn geeft er verder geen reactie op. Gefocust staart ze naar het televisiebeeld en merkt dan pas op dat er een vrouw is binnen gekomen. Iets ouder dan dat zij was. Dat zag ze wel aan haar.
De vrouw stelt zich voor als Daphne, hun buurvrouw. Robyn glimlacht en steekt vrolijk haar hand op. 'Robyn.' En ze schudt sociaal haar hand. Ze was niet bepaald haar type, maar ze zag er in ieder geval aardig uit. 'Thee?' grijnst ze vrolijk en geeft Dante een knipoog.




Als Daphne een droog antwoord terug krijgt van de jongen, weet ze niet hoe ze moet reageren. 'Oke.. Goed.' zegt ze dan maar als plotseling een andere jongen tevoorschijn komt, die ze zo-even nog zag. 'Oh, hallo.' glimlacht Daphne, iets vrolijker. Deze had een totaal andere uitstraling en hij praatte tenminste!
Hij stelt zichzelf voor als Dante en Daphne knikt. 'Daphne Smith.' glimlacht ze. Als hij haar voorstelt om binnen te komen, laat ze dta geen twee keer zeggen. De vorige bewoners wilden har niet eens naar binnen hebben, dus ze was behoorlijk nieuwsgierig wat ze verborgen hielden. Al gauw ziet ze een meisje op de bank naar de televisie staren. Nogmaals zegt ze haar naam en schudt ze de hand van Robyn. 'Ehm ja, lekker.'
Goh, gastvrij waren ze wel!

Als Dante Derya en Nyxie ziet verdwijnen, kijkt hij hen even veelbetekenend na. Ooh, dit vindt hij zo lief! Hij sluit de deur wanneer Daphne binnen is en volgt haar naar de woonkamer. Als Robyn dan wat zegt over thee, beseft hij dat het water nu wel al klaar zal zijn. Hij haast zich naar de keuken en komt niet veel later terug met een pot thee. Dan schenkt hij drie tassen in. Dan zet hij de pot neer, verschuift de stoel waar Derya zonet nog op zat zodat hij nu wat socialer staat en gaat zitten.
"Wel Daphne, je hebt de eretitel ons eerste bezoek te zijn." zegt hij breed grijnzend. Dan gaat hij verder.
"Derya en Nyxie heb je net buiten zien gaan. Woon je hier al lang?"





Nyxie volgt Derya en ziet al vrij snel in de verte het park. En zij die dacht dat ze hier midden in de stad terecht zou komen. Blijkbaar valt alles toch beter mee dan ze verwacht had.
"Ik doe Geschiedenis aan de universiteit hier wat verderop. Vroeger heb ik wat teveel naar Indiana Jones gekeken met als resultaat dat ik archeologe wil worden." antwoordt ze, dat laatste een beetje schaapachtig. Nu nog kent ze die films uit haar hoofd. Als die oude legenden zou ze zelf wel eens aan een ander onderzoek willen onderwerpen. Maar dat zal iets zijn voor wanneer ze aan haar scriptie moet beginnen.
"Wat voor muziek draai je dan?" vraagt ze nieuwsgierig.