Fantasy RPG: Utopia Academy of Magic

De Utopia Academy of Magic is een toverschool voor mensen die hun middelbare schoolopleiding hebben afgemaakt en andere magische wezens. Het ligt op een prachtig eiland midden in de Stille Oceaan en er heerst een heerlijk klimaat: warme zomers, winters met sneeuw. De school zelf zit in een oud kasteel. De magie is er zelfs in de lucht. De directeur van de school is de sterkste magiër die ooit geleefd heeft op deze aarde.
Er komen wezens naar de school, verwachtend goed te leren met hun magische krachten om te gaan. Een tijdje gaat het er ook geweldig, maar dan komt er een inspecteur van de Partij van de Magie met de bedoeling de school te sluiten. Lukt het de leerlingen om hem tegen te houden?

Veel plezier! : D

ooc; De tatoeage was mij pas later opgevallen op de foto in de solli, oeps! ;$ ;P



Een plukje haar heeft Fyran tussen zijn vingers geklemd en speelt er wat mee. Hier staat hij dan. Recht voor het kasteel met daarbinnen leraren, die hem wat verstand proberen aan te peuteren. Alleen al bij die gedachte volgt er een geeuw. Het plukje haar laat hij los en kijkt even naar de lucht. Dat had hij echter beter niet kunnen doen, want nu heeft hij last van zijn ogen. Dan is het nu toch echt tijd om de zonnebril op te doen. Voorzichtig trekt hij zijn blouse wat aan de kant, zodat het folie te zien is, en kijkt er gefascineerd naar. Dit folie is er om zijn net nieuwe tatoeage te beschermen. Het was een pentagram geworden op zijn borst. Het laatste moment wat hij deelde met zijn band. Heeft hij er eigenlijk wel goed aan gedaan om te gaan leren? Ach, wat maakt het uit. Nu kan hij hier die jonkies ook nog wat bij leren. Bijvoorbeeld wat het beste ruilmiddel is!

Kala voelde de aanwezigheid van het eiland. Ze zag het niet, want het werd beschermd door een krachtige spreuk; maar ze voelde het zeker. Ze glimlachte. Eindelijk! Ze had hier zo lang op gewacht! Het begin van een nieuw schooljaar. De afgelopen twee jaar zat ze in Londen en liep ze stage bij de Partij van de Magie. Het was werkelijk verschrikkelijk; de Britten met hun papiertjes en saaie oude mannetjes ook! Eindelijk kwam ze terug naar de plek waar ze hoorde, waar de feniksen en eenhoorns vrij rondliepen, waar volgens een legende zelfs een draak verborgen zat.
'Meklera!' riep Kala op het moment dat ze in de magische muur zou moeten botsen.
Ze zag een gouden bos waar ze overheen vloog. Dat duurde maar een seconde, want meteen daarna wat het kasteel van Utopia onder haar te zien. Nika bleef even hangen op haar vliegende Egyptische waaier en keek naar beneden. Het was totaal niet veranderd. Alles onder haar was precies even mooi als toen ze het achterliet. Ze glimlachte en vloog verder naar beneden. Ze landde voor de ophaalbrug. Daar stond al een jongeman. Van onder zijn blouse kropen vele tatoeages. Nika klopte haar rok even af en liep langs hem.
'Hey!' zei ze met een glimlachje.
Ze bleef iets voor hem staan en keek vanaf de brug de gracht in. Ook dat was weinig veranderd. Vlak onder haar zaten twee zoetwatermeerminnen te praten over kikkers. Hun vreemde dialect op een menselijk taal klonk hilarisch; alsof je met je hoofd onderwater plotseling een aria probeert te zingen. Kala grinnikte en bleef naar de meerminnen kijken.

Jareth kijkt eens om zich heen en vraagt zich voor de zoveelste keer af wat hij hier doet. Hij had een goed baantje, leefde het leven zoals hij het wilde. Het enige dat nog al eens misging, was hijzelf. Zijn vader raadde hem aan hierheen te komen om het te beheersen. Wanneer een gevecht uit de hand liep, gebeurde het wel al eens dat degene die hij buiten gooide er met enkele brandwonden vanaf kwam. Zelfs de wiet, die hem meestal wel hielp beheersen, hielp dan niet meer. Achja, ongelukjes gebeuren. Jareth zet zijn hoed wat beter op zijn kop en ziet dan wel iemand vrij bekend. Vorige week nog zat die gast in het café waar hij werkte.
"Hé Fyran, wat doe jij hier?" roept Jareth hem toe. Een of ander meisje dat bezig is van het een naar het ander te gaan, negeert hij half. Van zodra hij weet hoe zich te beheersen, is hij hier toch weer weg en als het hem verveelt van hetzelfde. Dan smoort hij wel wat vaker.

Uitgerust en wel liep Zach de boot af. De reiswas soepel verlopen en hij was in een uitstekend humeur. Al fluitend keek hij naar het kasteel voor hem, een prachtig gezicht. Draken,feniksen,meerminnen en mannen, dwergen en reuzen. Het zou een fantastisch jaar worden. Helaas werd zijn goede humeur meteen verpest toen hij een boomlange kerel zag staan. Als je dood en verderf kon ruiken dan liepen ze hier met zuurstofflessen rond. Zach ademde diep uit en zette het vooroordeel uit zijn hoofd.
Heey, alles goed?, vroeg hij aan een jonge dame. Een slechte opening van een gesprek of juist een hele goede? Zach wist even niks anders. Hij gokte de vrouw rond de 20, en die andere 2 waren ook wat ouder dan hem. Dit kon nog leuk worden.

Jareth wiebelt met zijn wenkbrauwen wanneer hij de opmerking van Fyran hoort.
"Misschien laat ik me wel stalken." zegt hij met het nodige gewiebel. Dat het best wel fout is, laat hij voor wat het is. Het leven heeft immers de nodige foutheid nodig.
"Jij bent nog steeds niet kleiner. Maar wat doe jij hier eigenlijk?" vraagt hij. Tja, Jareth wist niet dat Fyran ook wat kon en volgens zijn vader komen hier enkel wezens met krachten. Er beginnen zich meer en meer leerlingen te verzamelen. Moeten ze nu echt hier blijven staan? Zin om alweer te vertrekken, kijkt hij om zich heen. Ze kunnen alleen nog vooruit. Maar geen denken aan dat hij zich nu gaat verplaatsen. Jareth heeft er helemaal geen zin in om nu te gaan bewegen nadat hij net gereisd heeft, de lieve luierik.

Nika draaide zich om. Er stond een jongen achter haar, niet echt lelijk, maar ook geen Prince Charming. Ze glimlachte toch charmant en zei:
'Hallo, ja, dank je.'
Ze bekeek hem van top tot teen. Het was niet alsof hij niet de moeite waard was, hij leek alleen niet helemaal haar type.
'Is dit je eerste jaar hier?' vroeg ze.
Ze keek hem in de ogen en begon wat te frunniken aan de veren van haar vliegende waaier. Iets verderop stond de jongeman die ze eerder gezien had te praten met een andere jongen. Ze zagen er allebei niet al te slecht uit. Ze glimlachte weer naar de jongen.
'Ik ben Kaleniké, zeg maar Niké of Nika. Hoe heet jij?' vroeg ze.

Geamuseerd kijkt Jareth Fyran aan. Die begint al goed. Als hij dan hoort dat hij ook krachten heeft, wordt Jareth best wel nieuwsgierig. Ahzo, dat kan best nog wel leuk gaan worden. Hij besluit Fyran het voordeel van de twijfel te gunnen als die de vraag terugstuurt. Jareth houdt z'n hand plat en laat er een vlammetje op dansen.
"Weet je nog dat gevechtje met dat dronken vriendje dat dacht dat ik aan z'n vriendin zat? Die ene die plots begon te janken en brandwonden had. Dat moet ik leren beheersen. Owja, en ik stond te springen om van je bij te leren." legt hij uit, bij dat laatste valse bewonderende oogjes trekkend. Die dronkaard zat vol derdegraadsverbrandingen waar Jareth hem geslagen had. Maar ja, dan had hij hem ook niet moeten uitdagen en aanvallen. Gelukkig stonden ze toen wel met twee achter de bar zodat ze niet in de problemen kwamen.
"Dus, wat denk jij van deze grap?"

Zach glimlachte. ''Nee, het is mijn 3e jaar hier.'' Hij keek ongeduldig om zich heen om een medewerker of docent van de school te zien zodat die het hek open zou kunnen maken.
''Mijn naam is Zachery Hernandez, maar men noemt me gewoon Zach. Leuk om je te ontmoeten.''
Hij zag een vlammetje dansen op de hand van een van de jongens en grinnikte zacht. Die danspasjes kwamen uit de jaren '60.
''In welk jaar zit jij?''

Ook Nika had de jongen met zijn vlammende handen gezien. Ze glimlachte. In principe was dat ook voor haar geen probleem, maar dat hoefde hier nog niemand te weten. Zach vroeg haar in welk jaar ze zat.
'Ik zit in het zevende jaar. Hierna nog een jaartje en ik mag doen wat ik wil...' zei Niké dromerig.
Eigenlijk was ze van plan hier te blijven voor zolang het mogelijk was. Maar ook dat was nu nog een subtiel geheimpje voor de rest van de wereld.
Ze keek naar het grote hek. Het was nog altijd gesloten. Ze voelde iets onrustigs in haar hoofd en begreep plotseling wat er van haar verwacht werd. Natuurlijk! De lerares Verdediging tegen de Ondoden had haar nog persoonlijk gevraagd het hek te openen als er leerlingen zouden arriveren. De cycloop die binnen de muren liep was daar te dom voor en zou betaling van ze opeisen. Nika vestigde haar aandacht even op het hek en liet het toen met een klap opendraaien. Ze giechelde. Iets te veel kracht.
'Het hek is open, mensen. We mogen naar binnen,' riep ze tegen de twee jongemannen die verderop stonden.
Ze keek hen spottend aan en zette speels een hand in haar heup.
'Tenzij het jullie hier beter staat dan in de kamers,' voegde ze daaraan toe.

Jareth grijnst breed en laat zijn blik nog eens ronddwalen. Hij begint er minder en minder zin in te krijgen.
"Wat je zegt. Het is gewoon te vrolijk. Zie ze allemaal lachen en springen, dolblij om weer een jaar gevangen te zitten achter schoolbanken." zegt hij. Daar ziet Jareth nog het meest tegenop. Het is dat hij nog aan werk wil geraken en niet direct iemand brandwonden wil bezorgen.
"Heerlijk dat bleke. Zie je nog beter al die inkt. Hé, wat heb je laten zetten?" reageert hij met diezelfde brede grijns. Dan begint een of ander wicht te roepen.
"We staan hier wel goed hoor. Breng jij nu nog even wat bier, schatje!" roept hij simpelweg terug. Wat kan het hem nu schelen waar hij staat? Binnen de kortste keren is hij hier toch weg.

Nika lachte hartelijk en stak een hand op. Meteen leegde een emmer bier zich op zijn hoofd.
'Zoals u het zegt, mijnheer. Genoeg bier, mijnheer?' vroeg ze liefjes, maar met een heel stoute blik in haar ogen.
Ze knipoogde naar de andere jongen die niet zo brutaal deed. Hoewel ze het stiekem wel leuk vond, lekker wat brutaliteit bij een man. Een brutale man was vaak ook beter in bed dan een gentleman.
Ze sloeg twee keer op de grond met haar waaier alsof het een staf was en liep toen heel koket op haar naaldhakjes richting de school. Haar tas met kleren vloog netjes achter haar aan. Het was niet zo'n hugeass tas, en het waren geen tien koffers, maar echt een bescheiden tasje. Toch pasten al haar kleren erin. En dat is niet eens zo'n klein beetje. Heerlijk! Een nieuw schooljaar waar theorie en praktijk één waren. Op welke andere toverschool zou een lief ogende oude docente anders hele legers vampiers op een groep eerstejaars loslaten?

Met een brede grijns ondergaat Jareth de douche. Heerlijk vindt hij het.
"Dank je, net wat ik nodig had, schatje. Het is wel een schande dat je die godendrank zomaar verspilt." Dat moest nog gezegd worden. Hij gaat mee met Fyran, zich niets aantrekkend van het bier. Alleen jammer van zijn hoedje. Hij zet het af en gaat met zijn hand door zijn haar om het achterover te houden. Hij heeft wel al erger gehad. Dit maakt hij jaarlijks mee als het café hun marathon houdt.
"Ja, je hebt gelijk. Maar langer dan een jaar ga ik hier toch niet blijven. Van zodra ik niet meer direct begin te fikken, ben ik hier weg. Kan ik weer gaan werken in het café en doen wat ik graag doe." repliceert hij serieus. Dat dat graag doen een heleboel ruzie en geflirt inhoudt, spreekt hij niet hardop uit. Dat is net het leuke aan zijn leventje.

Niké liep iets langzamer en liet de twee jongemannen haar inhalen. Toen stelde ze zichzelf voor:
'Hallo, ik ben Kaleniké, dochter van Medusa, zeg maar Nika. En hoe heten jullie, o mijnheer de liefhebber van bier en vrouwen en... ik gok, gevallen engel?'
Ze glimlachte charmant. Toen draaide ze zich even om en zwaaide naar de grote harige cycloop die iets verderop met een zwaard in zijn neus zat te peuteren. Hij zwaaide enthousiast terug en Nika glimlachte weer. Toen keek ze de jongens naast haar weer geinteresseerd aan.
'Ik hoorde trouwens iets over 'gevangen zitten achter schoolbanken'. Heb ik het goed begrepen dat jullie morgenochtend als eerste Theorie van de Verdediging tegen Ondoden hebben?' vroeg ze, al zeker wetend dat het antwoord positief zou zijn. Het kon niet anders. De eerste les van het jaar was voor alle klassen alle klassen Theorie van de Verdediging tegen Ondoden.

Jareth snapt wel wat Fyran bedoelt. Hij heeft het net hetzelfde, maar dan simpelweg doordat hij zo lang van school weggeweest is en de harde realiteit erbuiten meemaakte.
"Tuurlijk. Zie jij dan maar dat jij hier ook snel buiten bent. Ik hou er niet van onvolledige bands te regelen." repliceert hij. Dan komt dat wicht van zonet erbij lopen. Geweldig, nu is het gedaan met de leuke babbel. Zeker hoe ze begint te vragen over de lessen, doet hem al vermoeden dat dit gesprek enkel en alleen over de school zal gaan. Oh jee.
"Weet ik veel wat we hebben. Dat zal ik morgen wel zien. Mijn naam is trouwens Jareth." zegt hij. Een beetje normale manieren heeft hij wel meegekregen. Door de geur van bier die om hem heen hangt, begint hij nu echt wel erge zin te hebben in een frisse pint. Liefst een halve liter of een kwakglas.

Zach liep met een glimlach door. Op de achtergrond hoorde hij Nika praten met de 2 heren, die volgens hem het best vermeden konden worden maar dat intreseerde Nika vast niet. Hij keek even naar de cycloop die net nog vrolijk zwaaide maar nu een valse blik naar hem toewierp. Ach, wat in het eerste jaar is gebeurd is voor bijna alle leerlingen en leraren een raadsel. Zach bleef tegen zijn wil in staan en wachte op de 3 andere scholieren. Toen ze bij hem waren keek hij Nika aan.
''Dochter van Medusa dus, was zeker leuk met kerst?'', vroeg Zach met een glimlach.''Of vieren jullie dat niet? De meeste mensen gaan er gewoon vanuit dat iedereen kerst viert en thankgiving, maar zo normaal is dat niet. Kerst word gevierd omdat Jemus of Jezus, of hoe die gast ook heet, geboren werd, maar als je niet christelijk bent vier je ook geen kerst. Daarintegen staat dat je wel vrij bent van werk enzo, tenzij je wilt werken natuurlijk...''

ooc: JD, let alsjeblieft op foutjes. werpte is nog steeds niet aanvaard door de Nederlandse grammatica



Jareth vindt het best wel dom dat ze nu een andere bassist hebben. Maar tja, ze kunnen moeilijk ophouden. Dan wacht hij maar tot Fyran hier ook buiten is zodat hij tenminste een normale, voltallige band kan boeken. Als er dan een jongen bijkomt, besluit Jareth die te laten voor wat hij is.
"Nee, mijn bier. Straks ge ik me erin wentelen en genieten van de geur." zegt hij verongelijkt. Dan begint hij lief te grijnzen.
"Maar ik wil je wel slepen hoor." voegt hij eraan toe. Enkel zal dat moeilijk gaan met zijn zak over zijn schouder. Maar het is natuurlijk het idee dat telt. Gelukkig hoeven ze niet ver meer te gaan.
"En als je even doorbijt, trakteer ik je op een pint." Jareth vangt op wat die andere jongen zegt over kerst. Wijselijk bijt hij op zijn lip om niet te lachen. Hilarisch! Hij vierde thuis altijd kerst met zijn ouders, terwijl zijn vader meevecht in de eeuwige oorlog.

Nika haalde een wenkbrauw op en keek Zach aan, die bij hun was komen lopen.
'Mijn moeder is een geweldige vrouw,' zei ze hard.
Als er iets was dat ze haatte, waren het wel aanvallen of boosaardige grappen over haar moeder. Dat pikte ze niet.
Die gevallene engel - Fyran, dacht ze - zei iets over pedofielen en cadeautjes en Kerst. Nika glimlachte half en rilde.
'Wij vieren geen Kerst. Stomme traditie, als je het mij vraagt. De Britten vonden het zo naar toen ik op 25 december gewoon naar het hoofdgebouw van de Partij kwam om mijn werk te doen. Ik vond niemand, en raakte... een beetje van streek,' zei ze, met een onschuldig glimlachje toen ze aan die dag dacht.
Eigenlijk wilden de Britten na dat geval niks meer met haar te maken hebben. Ze begonnen te beven als ze al aan haar dachten, en al helemaal als ze langsliep. Maar hé, kon zij er wat aan doen dat mensen die zelf niet eens Kerst echt vieren en lui thuis zitten, haar zo irriteren en daarom heel mooie realistische marmeren beelden maken? Net als aanranders in de metro. Ze vond het nog altijd fijn om te denken aan die viezerik wiens testikels plotseling ontploften.