Fantasy RPG: Utopia Academy of Magic

Een mens, ja dat was Lyra, maar geen doorsnee. Of eigenlijk was ze niet half elfs of iets in die richting. Maar ze kende al veel meer over magie dan de meeste mensen. Normaal werd je dat aangeleerd door je ouders, maar haar ouders waren verdwenen. Ze was zo'n zes jaar geweest, de enige die haar hele leven haar bij stond was Yuuki. De lieve draak, ze zou niet te groot worden, misschien net wat groter dan een paard. Maar je zou op haar kunnen rijden. Maar dat zou zeker nog paar jaar duren. De reden dat Lyra veel van magie wist, was omdat nadat haar ouders weg waren gegaan, ze af en toe contact had met de moeder van Yuuki. Die bleef haar dochter graag zien, en Lyra voldeed aan de wens. De elven waren daarom ook niet onbekend voor Lyra, en een daarvan had Lyra verteld over Utopia Academy of Magic. Haar voorlopig laatste bezoek aan Yuuki's moeder was nu twee dagen geleden. Ze was terug gegaan naar de plek waar ze haar hele leven had gewoond. Het afscheid van het personeel was niet zo zwaar als ze had gedacht. Ze hadden op haar gelet omdat haar ouders ze er voor betaald hadden niet omdat ze zo van haar hielden. Twee koffers en een Eastpak op haar rug, dat waren al haar spullen. Lyra dacht terug aan de afgelopen dagen, en nu zat ze op een boot naar Utopia. Het deinen van de boot op de golven maakte haar slaperig. Yuuki lag aan haar voeten en gromde zachtjes iets. Er ging een onzichtbare muur weg en er kwam een bos tevoorschijn. De omgeving was prachtig, Yuuki kwam omhoog en keek naar de omgeving. Haar staart ging onrustig heen en weer, ze had iets opgemerkt wat haar niet lekker zat. Lyra legde rustig haar hand op Yuuki's kop. 'Rustig meissie het is allemaal goed.' zei ze zacht. Yuuki keek haar even aan en kalmeerde daarna. De boot stopten en legde aan bij een steiger. Er waren al andere leerlingen. Tenminste Lyra dacht dat het leerlingen moesten zijn. Zoals het er nu naar uitzag zou Lyra waarschijnlijk de jongste zijn. Gezellig.. met een kleine zucht liep ze de loopplank af met Yuuki vlak achter haar. Zou ze gereageerd hebben op de wezens. Want het was overduidelijk dat ze geen van alle echt menselijk waren. Een jongen was half elfs dat wist Lyra dat kon je zien. Ze waren al richting het kasteel aan het lopen, al voelde Lyra er weinig voor zich nu al te mengen bij de wezens die ze nog niet eens kende. Langzaam begon ze te lopen, maar met ruime afstand van het groepje. Ze zouden vast lachen als ze zouden merken dat ze volledig mens was en magie wilde leren.

Jareth ziet zo voor zich hoe de Kerstman de kindjes zo manoeuvreert op zijn schoot zodat ze hem bevredigen tijdens het gesprek. Lachend trekt hij een vies gezicht.
"Wat doe je toch weer lekker vies." zegt hij plagerig. Het beu zijn hoedje te dragen, zet hij het ding weer op zijn kop. De uitleg van Nika over kerst vindt hij wel erg overdreven.
"Ja en? Dat ze nu thuis willen zijn bij hun gezin. Dan hebben ze eindelijk de kans ervoor om gezellig te doen. Dat jij wil werken, daar moet je hen de schuld niet van geven. Daarbij, die oude daarboven kan er al lang niet meer om lachen dat iedereen de betekenis vergeten is, heb ik horen zeggen." zegt hij serieus, dat laatste lacherig. Jareth merkt dan nog een ander meisje op. Ach, hij is nu toch al bezig sociaal te doen. Nog even en hij hervalt toch weer in zijn normale, asociale bui.
"Hé, jij, wat denk je? Kerst of niet?" roept hij haar toe.

''Eigenlijk zeg ik helemaal niks over cadeautjes, maar je hebt wel gelijk'', zei Zach tegen Fyran. ''En ik zeg ook niet dat je moeder geen geweldige vrouw is, want heb haar nog nooit ontmoet. Het spijt me als ik je of je moeder gekwetst heb met deze opmerking''.
''Hé, jij, wat denk je? Kerst of niet?" roept Jarreth ineens. Zach keek om en zag een meisje. Blond haar blauwe ogen en redelijk klein en wat nerveus, of een andere emotie. Zach kon haar gedrag niet echt goed vastleggen. Hij stopte met lopen en wachte tot het meisje bij hem was.
''Weet je ook dat er een draak achter je aan loopt?'',vroeg hij op een sarcastische wijze.

Een van de wat ouder uit ziende jongens sprak haar aan. Ze hadden haar dus toch al opgemerkt... was ze nou maar het bos in geglipt toen ze nog kon. Langzaam kleurde ze rood, Lyra hoorde ze zacht in haar hoofd. Yuuki waarschuwde haar en Lyra beet zacht op haar tong en ademde diep in. Ze keek op naar de jongen die haar aan sprak. Kerst of niet werd haar gevraagd. Kerst.. ze had het in geen jaren gevierd. Het personeel deed het wel, maar Lyra was nooit thuis geweest op kerstmis. Meestal was ze naar Yuuki haar moeder gegaan voor een bezoekje. 'Kerst? Nee, voor mij niet.' zei ze op een toon die tussen somberheid en pijn in zat. Haar ouders.. nee dat was verleden tijd die hadden niks meer met haar te maken. Ze waren weg foetsie verdwenen en kwamen nooit meer terug. Even sloot ze haar ogen je mag verdrietig zijn Lyra het waren toch je ouders Yuuki probeerde haar te troosten. Lyra schudde heel zacht haar hoofd. Jammer genoeg voor Lyra bleven de 'mensen' niet door lopen. De half elf bleef zoiezo al staan. Lyra wilde eigenlijk er iets over zeggen dat hij was blijven staan. Yuuki merkte dat dat hij half elfs was. En keek hem bijna verbaasd aan toen ze hoorde wat hij tegen Lyra zei. Weetje ook dat er een draak achter je aan loopt... Wat een vraag zeg. Het zou nogal dom zijn als ze dat niet wist. En hij als half elf zou moeten weten dat draken meestal hun eigenaren uitkozen. Lyra trok haar wenkbrauw op 'Nee ik weet het niet, daarom ben ik ook zo rustig en is ze al bij me vanaf mijn geboorte.' zei ze op sarcastische toon. En hij was half elfs. Misschien moest zijn draken kennis nog bij gespijkerd worden terwijl elven toch een van de volkeren waren die dicht bij draken leefden. Ze bekeek de jongen ze wist niet goed wat ze van hem moest vinden. Al was hij misschien wel het enige soort wezen waar ze ooit mee kennis had gemaakt voor ze naar Utopia ging.

Jareth vindt het dom dat niemand hier kerst viert. Achja, des te meer plezier voor hem. Het gedoe van die ene jongen, wat was z'n naam nu weer, dat meisje en Fyran volgt hij vaag geamuseerd.
"Kom maar mee hier lopen, schatje. Dan mag je me vertellen over je draakje. Die ziet er nog niet erg oud uit." zegt hij vriendelijk. De verhalen van zijn vader over draken vond hij als kind altijd al geweldig. Op een of andere verjaardag had zijn vader ervoor gezorgd dat hij een weekje bij een vriend mocht logeren die een draak had. Geweldig had hij het gevonden. Dat was ook de laatste kinderlijke verjaardag geweest. Erna begon het opgroeien en leerde hij veel leukere dingen kennen.
"Wat is jouw naam eigenlijk?"

Nika kijkt met grote ogen toe hoe een meisje met een draak achter zich opgemerkt wordt door Zach, en hoe Zach daarna wordt opgepakt aan zijn oor door Fyran. Eigenlijk kon ze het wel begrijpen; het meisje was heel schattig, en jonger dan zij zelf, laat staan dan Fyran; hij zou wel 2x zo oud als zij kunnen zijn. In plaats van zich te bemoeien met de ruzie tussen de gevallen engel en de elf keek ze naar de draak. Ze had wel eerder draken gezien, en wel grotere dan deze; deze was net niet zo groot als een paard, maar heel mooi. Ze glimlachte. Haar moeder was altijd beter geweest met magische beesten, ook al noemden alle geschiedschrijvers haar een monster. Nika speelde even wat met haar haar. Toen antwoordde ze een beetje laat op de opmerking van Jareth.
'Ik ben lui, ik hou niet van werken. Als ze me al stage laten lopen bij zo'n corrupte bureaucratische organisatie als de Partij, dan wil ik toch iets van respect als ik al iets voor ze doe,' zei ze terwijl ze een toren van het kasteel bekeek.

Voordat Zach wist wat er gebeurde werd hij aan zijn oor weggesleurd.''Blijf met je gore poten van mij af'',siste hij zacht. Zach maakte zich los en in zijn gedachte zocht hij al naar een vloek om die pummel een lesje te leren. Het vond er wel één maar die was verboden in sommige landen.
''Als jij niet het verschil ziet of hoort tussen een geintje om te plagen en een opmerking om iemand te kleineren dan ben je in mijn ogen een trol.''
Zach liet zijn woede langzaam varen en keek van het meisje naar Fyran.
''Als je had geluistert dan had je gehoord dat ze..'' Hij wees naar het meisje... zichzelf al genoeg kan verdedigen''.

Die half elf had nu niet zo'n goede indruk gegeven op Lyra, maar voor ze ook maar iets kon zeggen of doen hielp een van de oudere jongens. Hij pakte de half elf bij zijn oor en hij werd weg gesleurd bij Lyra. Ze kon een grijns niet verbergen. Yuuki maakten een geluid dat misschien vergeleken kon worden met het spinnen van een kat. Lyra grinnikte nog zacht even na. Ze mocht de wezens toch wel. Kon nog leuk gaan worden in de klas, de klas zou waarschijnlijk op stelten gezet worden. Lyra keek even naar de rest van het gezelschap. Er was zoiezo nog een meisje bij al was ze wel wat ouder dan Lyra. Niet dat ze er oud uit zag maar dat straalde ze wel uit. Yuuki was ook wat meer ontspannen, ze vond het nooit fijn bij vreemde in te buurt te zijn. Al week ze nooit van Lyra's zijde in dat opzichten zelfs als ze dingen eng vond. Eigenlijk verbaasde het Lyra dat haar niet gevraagd werd waarom ze een kerst vierde, al was ze eigenlijk blij dat ze die vraag niet hoefde te beantwoorden. De jongen die haar had gevraagd over kerst zei dat ze wel bij hem kon gaan lopen en hij noemde haar schatje? Oké dat was nieuw, maarja iedereen was anders, door haar goede bui reageerde ze er op met een enigszins speelse blik en een grijns. Dus hij wilde meer over haar draak weten. Yuuki keek even naar Jareth. Lyra liep naar Jareth toe, ze zag hoe het meisje naar Yuuki keek. Er verscheen een glimlach op het meisje haar gezicht, ze keurde Yuuki goed? Waarschijnlijk was het niet de eerste draak die ze gezien had en zeker ook niet de grootste. Lyra glimlachte naar haar en keek daarna naar Jareth. Hij vroeg hoe ze heten ze keek hem even aan wat voor wezen zou hij zijn? Even knipperde ze en dacht na over waar ze nou antwoord op moest geven owja hoe ze heten. 'Lyra, Lyra Belacqua, en jij?' zei ze vriendelijk. Ze was al meer op haar gemak, ze hadden haar niet uitgelachen dat was al heel wat. 'Owja en dit is Yuuki.' zei ze er achteraan en wees naar Yuuki en aaide haar zachtjes over haar geschubde kop. Yuuki knikte als begroeting naar Jareth. Lyra was blij dat Yuuki de andere accepteerde, anders zou het nog een moeilijk jaar kunnen worden. De half elf had zich los geworsteld van de jongen. Ze grijnsde naar hem. 'Ze waren alleen maar vriendelijk voor mij, niks mis mee.' zei ze met een plagende grijns.

(ik wordt helemaal happy door rpgen dank jullie )

"Kerstdag is een wettelijke feestdag en de meeste bedrijven, kantoren en wat dan ooks geven kerstavond erbij. De meesten nemen die. Dan vind ik het eigenlijk erg dom van je dat je zelf niet wat anders ging doen." merkt Jareth op als antwoord op Nika. Als hij dan antwoordt krijgt van Lyra draait hij zich naar haar. Aandachtsgeile Jareth begint in zijn nopjes te geraken.
"Jareth Nelo." zegt hij zijn naam. Zo formeel als Fyran stelt hij zichzelf niet voor. Een brede grijns is het enige dat erop volgt. Wanneer het draakje naar hem knikt, knikt hij simpelweg terug. Hij kan dan wel tegen een vuur, maar drakenvuur is nog altijd wat anders. Stel je voor dat hij op een of andere manier het beestje weet te beledigen. Nee, op dat vlak neemt Jareth het zekere voor het onzekere.
"Zeg, duurt het nog lang? Ik heb honger." vraagt hij aan niemand in het bijzonder. Die arme jongen heeft nu eenmaal een iets te gezonde eetlust.

Normaal viel ze niet zo in de smaak bij andere.. of vielen andere niet zo in de smaak bij Lyra? Dat was natuurlijk ook een mogelijkheid, heel even dacht Lyra er over na. Waarschijnlijk had het beide mee gespeeld. Ze namen haar op als een leerling, in tegen stelling tot kinderen op haar oude school waar ze dan ook niet lang op had gezeten. De kinderen waren vervelend geweest en zochten altijd ruzie. Niks voor Lyra kortom. De jongen die zich later voorstelde als Fyran liep nog beetje te 'bekvechten' met de half elf. Lyra vond het nogal amusant om te volgen, en ze was het zeker niet gewend dat andere haar hielpen. Hij zei zelfs sorry omdat hij hun had 'afgeluisterd' terwijl het geen geheim was hoe ze heten. 'Aangenaam Fyran en je hoeft je niet te verontschuldigen het is niet bepaald een geheim hoe ik heet.' zei ze vriendelijk. Daarna stelde Jareth zich voor de jongen die geïnteresseerd was in Yuuki. Yuuki keurde hem goed omdat hij zo netjes was terug te groeten. Al waren er best nog wel eens wezens te dom om terug te groeten en hadden daardoor paar brandwonden. Maarja Lyra had Yuuki er nooit voor op haar kop gegeven. Lyra keek even naar de half elf, hij zou het vast niet leuk vinden dat de andere hem zo liepen te plagen alleen omdat hij sarcastisch deed tegen haar. Ach hij zou er vast niet dood van gaan. Yuuki raakte met haar neus zacht Lyra's vingertoppen aan waardoor Lyra neer beneden keek. Ze keek vragend naar Jareth. Hij lijkt niet heel bang te zijn voor mij, mag ik hem uit proberen? Lyra keek even verbaasd naar Yuuki, vreemd Yuuki had nooit eerder zelf contact geprobeert met vreemde.. Misschien nieuw begin voor hun allebei. Ze knikte naar Yuuki. Ze keek hoe Yuuki haar neus tegen Jareth zijn hand drukte en zijn reactie afwachten. Lyra haar blik ging naar Jareth 'Geen zorgen, ze bijt je niet ze vraagt zich alleen af waarom je niet bang bent voor haar. Maar haar wel respecteert.' zei ze lachend. Lyra was ontspannen en haar ogen straalde ze was blij hier te zijn.

Nika hoorde toen Jareths opmerking over honger hebben. Zonder erbij na te denken zei ze:
'Het avondeten begint over een uur, nu wordt van jullie... emm, ons, verwacht dat we naar de kamers gaan. Per kamer twee a drie personen, zoals gewoonlijk.'
Ze bloosde even en mompelde erbij:
'Dan ehmm, ben ik weg. Ik zie jullie bij het eten!'
Ze pakte haar waaier op en klakte op haar hakjes weg. Haar tas vloog achter haar aan. Ze rende de vele trappen op zoals ze gewend was naar haar kamer te gaan. Er waren drie plaatsen voor drie meiden. Haar vorige twee kamergenoten waren al van school af; zij hadden gekozen om geen stage te lopen bij de Partij. Zij wou zelf eigenlijk ook niet, maar toen verklapten de leraren dat ze een spion nodig hadden en gaf ze toe.
Eindelijk kwam ze bij haar kamer. Ze opende de deur. Er was niets veranderd aan haar kant; alles was zoals ze het gelaten had. Drie bedden, alle drie opgemaakt naar de wensen van de mensen die erop zouden slapen. Haar bed herkende ze meteen, het was natuurlijk de meest rechtse van de deur. Erop lag haar favoriete beddengoed dat stamde uit de 18e eeuw. Het was erg fraai versierd met goud- en zilverdraad en vele felle kleuren. Het bed links naast de deur, horizontaal tegen de muur was best interessant bekleed in rood, wit en roze. Het bed tegen de muur tegenover de hare was vrij simpel. Nika grinnikte en liep naar de klerenkast, die stond bij haar bed op de plaats waar het rood-wit-roze bed aan de andere kant van de deur stond. Achter de klerenkast was een hoekje met haar bed. Daarin stond haar grote oude kist. Ze legde al haar vouwbare kleren daarin, hing een paar jurken in de grote kast en begon toen aan de rest van haar deel van de kamer. Het zou weer eens leuk worden.

Jareth baalt van het antwoord dat hij krijgt. Een uur overleeft hij nooit! Maar wacht eens, per twee of drie op een kamer?
"Hé Fyran, jij slaapt bij mij, dan lig ik rustig en kun je me opwarmen. Misschien deel ik zelfs m'n bier wel." lacht hij vrolijk. Als hij dan wat tegen zijn hand aan voelt drukken, kijkt hij neer. Bij het zien van het draakje, hurkt hij neer. Een vage grijns speelt om zijn lippen. Als hij dan Lyra's vraag hoort, kijkt hij haar aan
"Vroeger was ik gek op draken. Je kon je niet voorstellen hoe teleurgesteld ik was toen ik ontdekte dat geen enkele draak ooit met me zou binden. Wel respecteren en vriendschap, maar zo diep als bij jullie nooit." antwoordt hij. Dit is misschien wel zijn meest serieuze antwoord dat hij de afgelopen weken gegeven heeft. Nu heeft hij ineens ook wel een hint gegeven van wat hij is. Zijn soort is een van de weinigen waar draken nooit mee linken. Die vriend van zijn vader was dan ook een nachtelf geweest. Jareth kijkt Yuuki weer aan. Wetend dat hij nu letterlijk met vuur speelt, aait hij het beestje. Eens zien of ze hem in haar buurt tolereert of niet.

Nika antwoorden op Jareth zijn vraag over waarneer er gegeten ging worden. Aan zijn lichaamstaal was te zien dat hij niet erg blij was dat het nog een uur zou duren. Ze zei dat er verwacht werd dat ze naar hun kamers gingen en dat ze met twee of drie op een kamer zouden slapen. Ow man.. als Lyra geluk had sliepen de meisjes bij de meisjes en de jongens bij de jongens. Anders kon ze nog eens veel slapeloze nachten hebben.. Jareth leek geraakt te zijn door Yuuki's aanraking, hij bleef zo vriendelijk. Dat was heel fijn om te zien. Hij zei dat hij vroeger gek was geweest op draken maar dat hij teleur was gesteld hij kon nooit zo'n diepe band krijgen met draken als het tussen haar en Yuuki was. Lyra wist niet wat dat antwoord zei over Jareth. Maar Yuuki wist dat heel goed. Vuurduivels konden geen band krijgen met draken. Het is een vuurduivel, vreemd dat ik het niet gelijk merkte mompelde Yuuki in Lyra's gedachten. Lyra keek van Yuuki naar Jareth 'Je ben een vuurduivel zei Yuuki, ze is vooral verbaasd dat ze niet meteen merkte dat je er eentje was.' zei Lyra lachend. Yuuki wist vaak dingen meteen dus dit was frustrerend voor haar geweest. En ondanks dat de soortnaam vuurduivel normaal angst hoorde aan te wakkeren kon Lyra het niet op brengen bang te worden voor Jareth. Niet nadat hij zo vriendelijk was geweest. Yuuki keek even naar Lyra en daarna naar Jareth. Ik mag hem wel, ik kan me wel vinden in een vriendschap met hem, zo heb jij ook gelijk een reden om met hem om te gaan. Lyra rolde met haar ogen door de laatste opmerking van Yuuki. Ja.. dat was echt iets voor Yuuki zorgen dat Lyra op welke manier dan ook wezens had waar ze mee om kon gaan. 'Yuuki vind je aardig, ze wil graag vriendschap met je sluiten.' zei Lyra. Dat laatste wat Yuuki had gezegd zei ze maar niet. En zin om naar haar kamer te gaan had Lyra ook niet want de kans dat Yuuki ergens buiten moest slapen zat er dik in.. Yuuki stak haar kop in de lucht en deed een paar stappen bij het groepje vandaan. Ze liet een paar vlammen uit haar bek komen, ze waren naar boven gericht. Lyra grinnikte. 'Volgens mij is ze nieuwsgierig naar wat jij kan.' zei Lyra met een grijns.

[verslaafd nee hoor (a)]

Gareth zat ergens juist aan de poort van het kasteel. Helemaal op zijn eentje zoals altijd. Strak staarde hij voor zich uit en had een arend die in de lucht vloog in het oog. De leerlingen en docenten die hem voorbij kwamen keken hem maar raar aan. Niets wat hij niet gewend was dus. Een sterke wind stak opeens op waardoor de arend die hoog in de lucht vloog opeens verdween, daardoor keek hij ook weer voor zich uit en ademde even diep in. Zijn puntige oren werden bedekt door zijn halflange blonde haar, en daarmee had hij geluk vond hij zelf. Niemand kon daardoor echt weten dat hij een elf was, omdat hij vrijveel weg had van een mens. Soms was dat wel iets goed voor hem. Het gehele kasteel was omringd door een groot woud, wat hij wel leuk vond. Zo voelde hij zich iniedergeval ook meteen meer thuis dan anders. Het bos was de plaats waar het meeste leven in zat, de bomen die groeide, de dieren die er elke dag door gingen. En dan de rare beesten die in het woud woonde en de leerlingen teisterde. Als kind was hij immers opgegroeid in het bos, daarom zat hij ook altijd op een plaats die dicht bij het bos was. Gareth was veel gewend van mystieke wezens, omdat hij ze in zijn thuisland elke dag wel een of twee keer zag. Hij had geleerd om met hun samen te leven als vrienden. Om nooit verwond bij zijn ouders aan te komen. Want dan namen die zijn vrijheid weg en dat wou hij niet echt op het moment.

Nika was klaar met haar boeken en kleine prulletjes op haar eigen planken boven haar bed te leggen. Tenslotte een klein tapijtje naast haar bed en ze keek naar haar tas. Er lag nog één belangrijk dingetje in. Ze opende de tas en er kwamen meteen zwarte slierten stof uit, net tentakels van een zwarte octopus. Nika glimlachte en haalde de Zwarte Gordijnen eruit. Voorzichtig hing ze ze voor het raam. Ze zagen er weer prachtig uit. Ze hadden weer genoeg nachtmerries uitgeput in de 2 jaar dat ze niet hier hingen. De Zwarte Gordijnen waren een vampiergeest dat in een paar gordijnen vast zat. Het overleefde door andermans dromen en nachtmerries in hun slaap op te zuigen, uit te breiden en te laten zien op hun zwarte oppervlak. Er viel niks aan te doen: Nika had al geprobeerd ze te vernietigen, talloze keren, totdat ze er gewend en zelfs gehecht aan raakte. En nu volgden ze haar overal.
'Hallo, schatjes,' miauwde ze teder.
Ze streek even met haar hand over de fijne zwarte stof en opende toen het raam. Ze keek eruit. Ze zag bij de poorten een knappe elf zitten. Verder liepen daar nog de mensen waarmee ze net nog was. Jareth leek kennis te maken met de draak van dat meisje. Nika lachte en ging op haar bed liggen. Ze schopte haar schoenen uit en betoverde meteen een potje nagellak zodat die haar teennagels zou lakken terwijl zij wachtte op haar kamergenoten.

Jareth grijnst om wat Lyra zegt. Wel meer wezens zien niet direct wat hij is. Daarom is hij blij dat hij niet een van de ouden is. Anders had hij wel de typische hoorntjes.
"Ja, allemaal goed. Ik zie je straks wel." zegt hij tegen Fyran terwijl hij rechtstaat. Dat hurken is niet goed voor zijn benen. De stank van het bier begint hem nu best wel te storen. Als hij niet gedronken heeft, wil hij liefst niet naar drank ruiken.
"Ik voel me vereerd." zegt hij wanneer hij hoort dat Yuuki vriendschap wil sluiten. Als hij dan hoort en ziet dat ze wil weten wat hij kan, lacht hij.
"Sorry hoor, maar ik ga nu nog niet al mijn troeven uitspelen. Maar jullie zullen het gauw genoeg zien. Waar ben jij eigenlijk hier voor?" vraagt hij terug. Natuurlijk bedoelt hij buiten de band met de draak. Lui laat Jareth zich neerploffen in het gras. Die douche is voor straks.

Yuuki gedroeg zich anders, Lyra vond het fascinerend. normaal zou ze niet zo doen waar andere bij waren. Misschien waar andere draken bij waren en heel miss een elf die haar bekend was. Fyran zei nog wat en ging uiteindelijk naar zijn kamer in het kasteel. Die hij blijkbaar met Jareth zou gaan delen. Waar Lyra ging slapen wist ze nog niet echt, ze wist niet wie haar kamergenoten werden. Maar het zou niet vreselijk kunnen zijn. Er hing de geur van alcohol in de lucht, al stoorde Lyra zich hier niet aan. Ze was vaak genoeg op feesten geweest waar veel alcohol genuttigd werd. Yuuki maakten weer het soort spinnende geluid toen ze hoorde dat Jareth zich vereerd voelde omdat ze vrienden wilden zijn. Yuuki zou het hier naar haar zin krijgen, ze hield van bossen om boven of tussen de vliegen. Goede behendigheid training. Ze hoorde wat Jareth zei over laten zien wat hij kon dat deed hij nu nog niet. Een lach kwam als reactie van Yuuki. Ze begreep het wel, zelf had ze eigenlijk alleen laten zien wat elke draak van haar leeftijd kon. Hij zei dat ze snel genoeg zouden zien wat hij kon, hmm veel belovend. Daarna vroeg hij aan Lyra wat zij hier deed, waarschijnlijk dacht hij dat ze hier was om beter te leren om gaan met Yuuki. Maar dat was niet de reden, magie zat in haar bloedlijn. En is op elke generatie meisjes overgedragen. Maar de band met Yuuki bevatten ook magie. Lyra moest beter leren haar magie met die van Yuuki te combineren omdat het kon. Ze keek hoe Jareth neer plofte in het gras. Lyra zetten haar koffers neer en haalde haar east pak van haar rug en ging op het gras liggen met haar blik gericht op de lucht. 'Ik ben hier om mijn magie en die van Yuuki te leren combineren. Magie zit in mijn bloedlijn maar ook in mijn band met Yuuki.' zei Lyra rustig. Yuuki liep naar Lyra's zijde waar de meeste ruimte was en krulde zich op en liet haar kop op Lyra's buik rusten. 'Ik moet hier leren wat ik thuis nooit geleerd heb, omdat ik eigenlijk niet echt een thuis heb gehad.' zei ze op een iets zachtere toon. Haar vingers gleden zachtjes over Yuuki's geschubde kop. 'Maar hoe ben je met draken in contact gekomen als je geen verbinding met ze kan krijgen?' vroeg Lyra nieuwsgierig. Zijzelf had de draken niet opgezocht Yuuki had haar gevonden.

Gareth staarde nog steeds voor zich uit en spotte ies verder van hem wat mensen. Maar hij bleef zitten. Contact maken met andere was niet zijn sterkste punt. Daarom deed hij het ook niet. Buiten met iemand van zijn eigen soort, maar dat lag dan weer helemaal anders. Opeens streek de arend van eerst naar voor hem op het stenen bankje. Met zijn donkere ogen keek het dier gefascineerd naar Gareth, die eveneens zo naar het dier keek. Het was een arend met een witte kop, en voor de rest was hij bijna helemaal zwart. Buiten een vlek op zijn borst. Een perfect normale arend leek het op het eerste zicht. Maar toch school er iets meer achter dit dier. Dat was al merkbaar vanop een afstand. Hoe het dier naar hem zat te kijken, alsof het zijn ziel kon zien. Rustig stak hij zijn arm uit naar het dier en zonder aarzelen hupte het daarop en tikte zachtjes met zijn kop tegen die van Gareth. Zijn ogen veranderde opeens van kleur, het ging van het donkere bruin naar een roodachtige kleur. Weg normale arend. 'Rustig maar beestje.' Sprak hij kalm om het dier toch geen aanstalte te geven om hem te bijten. Want daar had hij nu geen zin in. Waarom was het eigenlijk naar hem toegekomen, en vertrouwde het hem direct? Rustig zette hij zich wat rechter en het dier sprong naar zijn schouder en daar bleef het dan ook zitten. En het staarde recht naar de groep mensen waarbij een draak was. Wow wacht, een draak? Meteen richte Gareth zijn blik op de twee mensen en de draak en fronste even.

Jareth knikt even dat hij het allemaal wel doorheeft. Dat is ook een manier om hier te geraken. Toch is er een klein dingetje dat hij er direct uithaalt.
"Geen thuis? Dat spijt me voor je." zegt hij. Wat hem betreft hoeft hij geen uitleg, maar als ze plots haar levensverhaal wil vertellen, blijft hij wel even lam zitten. Enkel begint hij door die biergeur wel erg veel zin in bier te krijgen en zijn maagje geeft hem ook duidelijke signalen. Wat heeft hij nu toch een hard leven.
"Voor een of andere verjaardag mocht ik gaan logeren bij een vriend van mijn vader. Hij had het geregeld omdat ik altijd vroeg om verhalen over draken. Ik bleef er zo'n twee weken. Of een maand. Ik weet het niet meer. In ieder geval lang genoeg om wat basis over draken mee te krijgen." vertelt hij glimlachend. Hij vindt het echt heel jammer dat die tijd nu achter hem ligt. Zo gepassioneerd door draken gaat hij nooit meer zijn. Maar als hij moest kiezen, zou hij toch nog altijd voor een drakenloos bestaan kiezen omdat hij het café simpelweg niet kan missen. De sfeer die er hangt is gewoon onbeschrijfelijk.
"Ik ga eigenlijk eens even douchen voor ik enkele moorden bega voor bier. Misschien dat ik straks nog een frisse neus kom halen voor het eten. Zie je straks wel." zegt hij. Jareth krabbelt recht en nadat hij Yuuki nog een aai over haar kop gaf, verdwijnt hij naar binnen. AL gauw heeft hij de slaapkamer gevonden. Op een van die bedden ligt Fyran. Op het andere gooit hij zijn spullen. Jareth haalt wat droge kleren uit de tas en gaat douchen.

(Ik ben één avondje er niet en jullie posten minstens 2 pagina's :O, goed werk^^

Zach was na dat gebekvecht met Fyran gelijk naar het kasteel vertrokken. Wat denkt hij wel zeg, dat hij omdat hij ouder lijkt de baas over iedereen kan zijn? Zach zag eruit als iemand van 16 maar je moet zijn uiterlijk keer 10 doen voor zijn echte leeftijd. Dat had je dan met elven, of half elven.
Hij gooide de deur open van zijn slaapkamer en zijn woede verdween als sneeuw voor de zon. Het zag er vertrouwd uit. Een paar bedden 3 grote ramen met blauwkleurige gordijnen en hier en daar een kamerplant. Zach liet zich vallen op een bad en staarde naar het plafond. Met een glimlach stond hij weer op en keek uit het raam. De zee, het strand, het was prachtig. Een perfecte kamer voor een elf.

En daar in de verte kon Hayley het eiland zien liggen. Ze kon een glimlach niet onderdrukken en terwijl haar kleine bootje in die richting verder dreef, pakte Hayley al haar nodige materiaal bij elkaar. 'En daar begint alles...' mijmerde ze terwijl het kleine witte bootje nog een paar laatste metertjes verder dreef.

Zo, daar stond ze dan. Op een wit strand met aan de linkerkant een paar honderden rotsen en aan haar rechterkant bomen, zo ver je maar kon zien. Dan gaan we maar, dacht Hayley en ze stapte vol goede moed richting het kasteel die zich ongeveer daar moest bevinden... hoopte ze.