Fantasy RPG: Utopia Academy of Magic

Even was er stilte maar al snel werd deze verbroken door een kuch. Zach draaide zich om en keek in het gezicht van een jongedame met dezelfde leeftijd als hijzelf.
''Kan ik je helpen?'', vroeg hij beleefd. Haar schoonheid en haar manier van staan bleef niet onopgemerkt. Zach sprong een gat in de lucht van binnen, want om in de afgelopen 2 jaar had hij geen elf hier op deze school gezien. Hij was wel halve elf maar hij voelde zich een hele.
''Heb je hulp nodig?''

Hayley stond een paar meters achter de jongen toen hij zich omdraaide en Hayley aankeek. 'Kan ik je helpen?' vroeg hij zeer vriendelijk en rustig. Wat is die beleefd ging het door Hayley's hoofd heen. 'Wel, ik zag dat je wel iets meehad van een elf' en haar ogen volgden de omtrekken van zijn gezicht. 'En ik vond dat ik wel eens kennis mocht gaan maken met soortgenoten van mij' vervolgde ze met een stralende glimlach. 'Ik ben hier nieuw, dus ik ken het terrein niet echt goed. Misschien kan jij me wel wat wegwijs maken' Ze ging tegenover de jongen staan met uitgestrekte arm en zei: 'Ik ben Hayley.' en ze glimlachte zodat haar tanden bloot kwamen.

Nog steeds glimlachend keek hij haar aan.'Ik ben hier nieuw, dus ik ken het terrein niet echt goed. Misschien kan jij me wel wat wegwijs maken' , zei ze.'Ik ben Hayley'.
Zach stond op schudde de hand van Hayley. ''Zachary Hernandez, maar noem me maar Zach, zoals iedereen hier. Leuk je te ontmoeten.'' Hij liet haar hand los en keek over haar schouder naar de rest van het eiland wat van zijn positie te zien was.
''En ik leid je met genoegen rond op dit eiland en de school'', zij Zach terwijl hij nog steeds over haar schouder tuurde. ''Maar heet je alleen Hayley of heb je ook nog een achternaam? Proffesoren en hebben de tik om bij elk gezicht de achternaam te onthouden. Een tik die ik probeer te kopieeren en te verbeteren''.

Nika glimlachte en begroette juist Lyra, toen een ander meisje naar binnen huppelde.
'Hey, bed vrij?' vroeg het meisje.
Nika knikte en wees op het rood-witte bed.
'Ja, ik denk dat die wel voor jou zal zijn gemaakt,' zei ze.
Ze glimlachte weer en ging met haar hand door haar lange haren.
'Ik ben Nika, dochter van Medusa, en dit is Lyra, mens, en haar draakje, Yuuki. En wie en wat ben jij?' vroeg ze.
Ze ging op haar bed zitten en bekeek haar nagels. Die waren lang aan het worden. Eigenlijk zou ze ze moeten bijvijlen en lakken. Dat begon ze ook meteen te doen, aangezien er nog wat tijd was tot het eten. Trouwens, het eten zou toch niet beginnen tot zij er was. De docenten zouden daar wel voor zorgen.

Die Zach stond nog steeds te lachen en het was best een grappig zicht. Hayley onderdrukte een grinnikje. 'Wel, Zach, ik ben blij dat je jou wil ontfermen over mij.' Ze grijnsde. 'Sheers, Hayley Sheers, is m'n volledige naam en wat is die tick van jou merkwaardig' vervolgde ze er aan toe.' Ze ging wat dichter naar de zee toe en keek naar de golven die tegen de rotsen beukten. 'Wat is dit hier een mooi plekje. Het is de tweede keer dat ik hier vandaag kom en het is me nog niet eerder opgevallen.' Ze stonden redelijk dicht bij de rotsen waar de golven tegenaan beukten en het water voelde koud aan toen een grote golf uiteen spatte tegen de rots en kleine druppeltjes liet landen op de blote huid van Hayley.

Lyra keek de kamer even rond, hij was best groot, en na haar aankomst in de kamer verscheen er niet veel later een derde meisje. Lyra glimlachte naar haar toen ze de vraag hoorde of er een bed vrij was hoefde ze niet te antwoorden want Nika was haar voor. Nika stelde ook gelijk Yuuki en Lyra voor aan het nieuwe meisje.. Al was ze wel ouder dan Lyra was. Lyra liet haar tassen ingepakt bij haar bed liggen, ze draaide zich om naar Yuuki die haar vragend aan keek. 'Neem me niet kwalijk, ik heb nog iets te regelen.' zei Lyra vriendelijk tegen Nika en het nieuwe meisje. Lyra liep snel naar de deur en Yuuki volgde haar. Lyra liep snel de trappen af Yuuki strekten haar vleugels maar niet uit in het kasteel, wie weet stoten ze ergens tegen aan het brak het en dat was wel het laatste dat Yuuki wilde. Het duurde niet lang voor Lyra bij de grote hal was aangekomen, ze ging snel naar buiten, en keek naar het pad waar ze niet lang geleden nog had gelopen. Ze zag vanuit haar ooghoeken Jareth en Fyran. Er waren nog twee meiden te zien, maar die waren verder weg dan Jareth en Fyran, Zach verscheen ook. Al was ze er nog niet over eens of ze dat een goed of slecht iets vond.. Lyra versnelde haar pas en renden naar het bos dat niet ver bij het kasteel al begon. Yuuki was snel en behendig en kwam achter Lyra aan. Toen ze redelijk verscholen tussen de bomen liepen vertraagde Lyra, Yuuki keek rond en gebruikte haar geschubde neus om de geuren te onderscheiden. Ze liep snel tussen de bomen door en Lyra volgde langzaam. Het was fijn te zien dat Yuuki zo nieuwsgierig was dat betekende dat ze zich op haar gemak voelde. Yuuki vond een open plek waar ze prima kon slapen tot ze wat anders had gevonden. Lyra glimlachten naar Yuuki deze plek kon ze in noodgevallen wel vinden. Ze liep de open plek op en aaide afwezig de schubben van Yuuki en keek rond, het bos was magisch, en er leefden allerlei vreemde wezens. Lyra gaf een kusje op Yuuki haar neus en aaide haar over haar kop. 'Ik ga maar eens het school terrein verkennen, je bent vrij om het bos te verkennen, wees voorzichtig.' zei Lyra. Yuuki knikte en verdween het bos in. Lyra liep weer terug naar de bosrand en keek naar de lucht het was mooi weer de zon scheen. Ze ging uitgestrekt in het gras liggen, de andere waren niet bepaald dichtbij. En ze hoorde de geluiden van de natuur op het eiland het was rustig. Best prettig, al was Lyra nog nooit echt alleen geweest. Ze had altijd Yuuki bij haar gehad. Het was raar haar zo vrij te laten. Maar het moest er toch een keer van komen. Ze dacht even terug aan een uur of wat geleden, toen ze aan was gekomen op het eiland. Ze ging de wezens af die ze had leren kennen. Fyran, Zach, Jareth, Nika, dat meisje dat ook op de kamer van Nika en Lyra sliep. En de twee nog onbekende meisjes van daar straks. Hoe zouden de leerlingen uitgekozen worden voor Utopia?

Zach grijnsde even en en zag uit zijn ooghoek een schim terwijl hij keek hoe ze naar de zee liep, ze leek op een kat die stilletjes genoot van de zon op zijn of haar gezicht.
''Dit hele eiland is prachtig. Ik zit al 2 jaar hierop school en heb nog niet alles gezien. Daar bijvoorbeeld..'' Hij wees naar de plek waar hij Lyra zag verdwijnen.''...in dat bos daar, daar ligt een prachtige openplek waar allemaal prachtige magische wezens verzamelen.'' Hij zweeg even en keek Hayley serieus aan.
''Maar ik waarschuw je, schoonheid verblind, dat merk je ook zelf in het kasteel. Bovendien moet je niet zomaar rondzwerven over het terrein, het weer kan zo omslaan en je bent dus snel verdwaald en een makkelijke prooi voor de duistere wezens hier''. Hij wilde het niet toegeven maar hij was bezorgt om Lyra. Om zo onwetend de bossen in te trekken, dan vroeg je om problemen.

Jareth begint er nu toch wel genoeg van te krijgen. Al dat gestaar. Het is nu wel bij hem doorgedrongen dat daar dode Frankie of een dubbelganger zit. Gelukkig haalt Fyran hem uit zijn gedachten waardoor hij nog net iemand voorbij ziet komen.
"Ik ook. Maar ik heb geen zin om nu al als eerste ergens te zijn." zegt hij, zich zelf miserabel hongerig voelend. Natuurlijk kan het ook zijn dat de hele school al aan het eten zijn, maar hij heeft simpelweg geen zin al naar binnen te gaan. Nog even blijft hij lui zitten, maar hier wil hij toch niet echt meer blijven zitten.
"Ik ben zo terug. Eens horen wie er al mee wil doen met ons privéfeestje." zegt hij, waarna hij rechtstaat. Jareth wandelt op zijn dode gemak in de richting waar hij Lyra in zag rennen. Alles is beter nu dan op een zombie zitten kijken. Ondertussen ziet hij nog steeds allerlei dingen waar hij verwondert naar blijft kijken. Wat verderop ziet hij Lyra in het gras. Lui gaat hij naar haar toe.
"Hé, we gaan een feestje houden straks. Niets speciaals, gewoon wat drinken, roken, lui doen, de gewone dingen. Dacht dat je misschien wel wou komen ofzo."





Lylei is blij dat er nog een bed vrij is. Ze heeft geen zin verder te zoeken. Daar is ze veel te lui voor. Alleen vindt ze al die dingen maar niets. Gelukkig gaat dat drakengeval al snel weg.
"Lylei, dochter van Eros." antwoordt ze. Kijk! Zij kan beter! Ze had wel eens vaag wat opgevangen over Medusa, maar niet echt veel goeds. Vroeger was ze ook nooit gek geweest op die mythe. Maar ja, niet iedereen lijkt erg hard op zijn ouders en zij gaat niemand erop afrekenen. Haar vader staat ook niet enkel om goede dingen bekend. Zij vindt van wel, maar niet iedereen vindt lust zo leuk, stomme celibatairen. Wel gaat ze die Nika verder negeren. Vriendelijk is anders hoor. Dat vraag je toch niet zo aan iemand. Lylei zet haar tassen naast het bed. Die zwarte dingen niet vertrouwend - wie zou dat nu wel doen? - spreekt ze een beschermingsspreuk uit over haar plekje. Oh wee degene die die verbreekt. Dan laat ze zich op het bed neervallen. Nooit meer gaat ze zo over en weer reizen.

Frankie heeft haar handen nog steeds voor haar gezicht als ze Jareth met haar ooghoeken volgt. O god, hij staat op. Zou hij hier komen? Naar haar? Als Frankie nu een hart had en kon ademen, zou ze zo flauw gevallen zijn. Maar dat was niet het geval. Nog een voordeel. Toch wacht Frankie gespannen af wat hij zal doen. Maar hij loopt niet naar haar toe. Een stukje spanning valt van haar af.
Als Frankie zeker weet dat Jareth haar niet meer kan zien, staat Frankie op en loopt naar de jongen toe waar Jareth mee was gaan praten. Zonder te vragen, ploft ze zich naast hem neer en merkt gelijk al dat het al meer dan een jongen is. 'Hallo.' glimlacht Frankie vriendelijk naar hem en zonder te beseffen wat ze doet, stralen haar ogen en kijkt ze hem aan. Fyran, gaat er door haar heen. 'Misschien overval ik je een beetje, maar ik had twee dringende vragen en ik wil ze het liefst aan jou stellen.'
Frankie kijkt even naar de grond waar ze op zit en kijkt vervolgens weer naar Fyran. 'Fyran, weet jij misschien wat ik hier doe? En, was dat daarnet Jareth?' vraagt ze hem, om haar ingeving te laten bevestigen.

De zon scheen op haar gezicht het was behoorlijk lekker weer, Yuuki was ergens in het bos aan het rond dwalen. Zou ze het bos veel geheimen te bieden hebben die nog niet ontdekt waren. Lyra kreeg al zo'n vermoeden dat ze in haar vrije tijd veel in het bos te vinden was en niet alleen om tijd met Yuuki door te brengen. Ze sloot haar ogen even en ademde diep in en uit, ze genoot van de rust. Even lekker liggen en nergens aan hoeven denken, ze dacht even aan wat Nika had gezegd voor ze naar hun kamer was gegaan dat ze werden verwacht om te gaan eten over een uur. Dat zou nu al wel bijna zijn. Al had ze eigenlijk helemaal geen trek, ze was veel liever nog wat langer buiten, haar gedachten gingen haar herinneringen af. Ze dacht aan vroeger toen haar ouders er nog waren geweest, en aan de tijd na hun verdwijning. Haar herinneringen vlogen voorbij, al waren de meeste met Yuuki in haar buurt. Ze wist nog hoe Yuuki voor het eerst ging vliegen, een van de meest wonderlijke momenten die Lyra met Yuuki gedeeld had. Er klonk geritsel van gras, er kwam iemand aangelopen, en pas toen de persoon bij haar stond en ze zijn stem hoorde deed ze haar ogen open. Ze zag Jareth staan, een glimlach verscheen automatisch. Hij was een vriend van Yuuki en hij had haar vriendelijk ontvangen toen ze aan was gekomen. En toen Zach bijdehand deed hadden hij en Fyran haar verdedigd. Iets wat ze nog steeds apart vond. Hij begon over een feestje en dat ze miss wel wilde komen ofzo. Lyra lachte zachtjes, ze ging overeind zitten en keek naar Jareth. Roken, wat drinken, lui zijn. Klonk best oké roken deed ze dan niet maar de rest kon nog best leuk zijn. Lyra stond op en keek Jareth even aan 'Ja lijkt me leuk.' zei ze grijnzend. Even keek Lyra beetje rond, er was een meisje naar Fyran gegaan, nog een nieuw iemand. Lyra vroeg zich af of het meisje een mens was of een ander wezen. Ach kwam ze vanzelf wel een keer achter.

Jareth knikt even als Lyra zget dat ze komt. Goed, dan zijn ze al met z'n drieën. Zonder dat hij het zelf merkt, valt hij half neer. Best wel lastig als je net dat beetje teveel gesmoord hebt op een dag tijd. Ach, waarschijnlijk betert het wel als hij gegeten heeft, net zoals het altijd al gedaan heeft.
"Vraag zelf ook maar mensen als je wil hoor. Maar niet teveel, moeten nog plaats hebben." zegt hij, zijn eigen vage gedachtegang volgend. Hij probeert recht te krabbelen, maar ligt niet veel later languit in het gras. Vrolijk grinnikt hij. Geweldig! Dat wordt dus dringend wat eten voor hij straks helemaal niet meer kan smoren. Goed, misschien had hij niet high mogen reizen, maar het was wel leuk geweest.
"Ik heb honger. Weet jij waar we gaan eten?"

Zach vertelde Hayley allemaal dingetjes over het terrein en klonk nogal braaf. 'Je mag vooral niet rondzwerven over het terrein...' zei Zach. Hij klonk heel serieus en Hayley draaide met haar ogen en dacht: pussy. Zach leek afgeleid toen hij staarde naar de bossen en Hayley nam van de situatie gebruik en zei met een glimlach: 'Zo, euhm, dan ga ik maar weer. Ik heb nog geen bed' Ze knikte naar Zach en ging met een versnelde pas terug naar het kasteel.

Hayley wandelde langs de bosrand en zag in de verte twee mensen zitten. 'Laat ik maar een beetje socializen' mompelde Hayley. Ze nam haar koffer die ze een beetje verder had achtergelaten. Het ding rolde zo'n twee meter achter haar aan terwijl Hayley naar het duo liep bestaand uit een jongen en een meisje. Het meisje zag er zachtaardig uit en de jongen volledig het tegenovergestelde. Hij zag er ruig uit en was volgens Hayley niet bang om hier en daar een regeltje te overtreden.. "Ik heb honger. Weet jij waar we gaan eten?, vroeg de ruige gast met een hoedje.. 'Zoek en u zult vinden' zei Hayley en ze grijnsde. 'Mijn naam is Hayley Sheers een elf door bloed en nieren.'

Nika

Nika merkte dat Lylei eigenlijk een beetje beledigd was door de vraag over 'wat' zij was. Ze glimlachte naar het meisje en legde uit:
'Het spijt me als ik je beledigd heb, hoor. Ik zit hier gewoon al langer op school, en nog nooit zijn er leerlingen van zoveel verschillende soorten hier gekomen met een nieuw schooljaar. Om niet maar te egocentrisch te lijken, vroeger was ik als kwartgodin-halfgeest het meest exotische, naast een meisje dat van de oude Drakenmensen afstamde. Nu zijn hier engelen, elven, halfgoden...'
Ze glimlachte weer, een beetje dromerig. Toen keek ze toe hoe Lylei een beschermingsspreuk over haar bed sprak en erop ging liggen. Ze lachte even.
'Vind je dat niet overbodig? De deur is al betoverd en het raam wordt beschermd door de Zwarte Gordijnen,' merkte ze op.
'Of denk je dat ik en Lyra je 's nachts opeten?'

Frankie blijft naar Fyran glimlachen en als hij vertelt waar ze is belandt, knikt ze geïnteresseerd. Nu snapt ze ook een beetje wat ze hier doet! Ze heeft krachten! Magische krachten! Maar het is al een behoorlijke kracht om vanuit de dood opnieuw te leven. Opnieuw geboren, maar dan op een magische en een geweldige manier!
Maar dan krijgt Frankie een rilling wanneer Fyran de naam Jareth zegt. Ze kijkt hem geschrokken aan en ziet dat hij haar een beetje onderzoekend aankijkt. Wat zou Jareth aan hem verteld hebben? Zou hij het ook over haar hebben gehad? 'Ik denk het.' zegt ze zachtjes. 'Ik dacht al dat ik hem herkende, maar dat hij het echt zou zijn, had ik nooit gedacht.' Het laatste kwam er een beetje woedend uit. Maar al gauw kijkt ze Fyran glimlachend aan.
'Volgens mij had ik me nog niet voorgesteld. Ik ben Francesca Lebesque. En wat voor wezen ben jij eigenlijk? Die Hayley van net scheen een elf te zijn. Ik ben benieuwd wat jij eigenlijk bent.' Maar in haar gedachten stond het al geprent. Toch om het minder op te laten vallen, kijkt ze hem even charmant aan. Ze kon het niet meer inhouden om te zeggen: 'Je hebt trek hé?'

"Wie weet. Iedereen kan een kannibaal zijn." antwoordt Lylei simpelweg. Ze heeft zo wel haar redenen voor die spreuk. Misschien dat ze er straks nog wel eentje uitspreekt, maar die is best wel overbodig als ze het amulet draagt dat haar vader haar gaf. Haar buik die gromt doet haar rechtop zitten. Hier valt toch niet echt wat te beleven.
"Ik ga eens zien voor wat te eten. De laatste keer dat m'n pa me ergens heen brengt. Nog nooit heb ik zo lang gewandeld en op eten hoeven te wachten. Ik zie je daar wel." Deze ochtend vroeg was het de laatste keer dat ze gegeten had. Ze eet dan wel weinig, maar dat is toch ook wat te weinig voor haar. Lylei komt van bed af en gaat naar beneden. Het maakt haar niet uit wat Nika gaat doen. Straks zal ze wel sociaal doen. De eetzaal heeft ze al snel gevonden. Tot haar grote opluchting ziet ze nog een vrije tafel.





Half op de grond liggend kijkt Jareth omhoog als hij iemand hoort praten. Kijk dat, nog meer vrouwelijk gezelschap.
"Wel Hayley, dan gaan wij zoeken." zegt hij vrolijk. Hij weet al snel recht te krabbelen en Lyra daarbij recht te trekken. Even staat hij te kijken van zichzelf. Dan doet hij een arm rond Hayley en een rond Lyra en trekt hen mee richting de school.
"Ik ben Jareth en dit is Lyra. Straks is er een feestje. Als je braaf bent, mag je ook komen? Fyran daar komt ook." begint hij te zeveren. Veel nuttigs gaat Jareth nu ook al niet uitkramen. Als ze dichterbij komen, ziet hij dat Frankie bij Fyran zit.
"Hé, nog niet uitgehongerd? We gaan eten zoeken!" roept hij naar Fyran. Dan trekt hij de twee meiden mee naar waar hij veel lawaai hoort. Daar ziet hij dat er net eten op tafel komt. Bij een of ander blond meisje gaat hij zitten. Dat is nu nog eens aangenaam gezelschap. Maar Jareth vindt het meeste vrouwelijke gezelschap aangenaam.

Frankie haalt haar schouders op. Ze heeft nog geen honger. Nog niet. Zal ze die wel krijgen? En wat als ze helemaal niet eet? Zou ze dan voort blijven leven? Frankie raakt met haar hand zachtjes de wang van Fyran aan. 'Arme schat.' zegt ze medelevend. 'Dan gaan we nu eten halen.' Op dat moment hoort Frankie de meest bekendste stem in haar leven. En dood. De stem die ze nooit zal vergeten. De stem die haar een glimlach op haar gezicht weet te toveren. Allemaal voorbij. Het was allemaal voor niets geweest. Frankie wendt haar gezicht van Jareth af om hem niet aan te kunnen kijken.
Bang dat hij haar zal herkennen. Bang dat hij haar weer iets aan ging doen. Bang voor hem. Maar ook pure haat. De haat om hem lief te hebben en toch voelt het fout. Als Jareth weer vertrekt, kan ze weer opkijken en ziet ze hem samen met twee meiden naar het kasteel lopen. Patser. Denkt dat hij alles kan krijgen. Glimlachend kijkt ze naar Fyran die een arm aanbied. Deze neemt ze vrolijk aan en terwijl ze vernietigend naar Jareth kijkt, weet Frankie wat ze moet doen. Je leven wordt een hel Jareth, neem dat maar van mij aan, gaat er door haar heen.
Om Jareth even uit haar gedachten te lossen, kijkt ze naast zich, naar Fyran. Weer wat informatie. 'Dus vanavond is er een feestje? Doen jullie dat elk jaar?' vraagt ze nieuwsgierig.